Misschien komt het omdat ik de allereerste  maanden van mijn leven
in Brabant doorbracht bij een hospita in de Kempen. Maar als mensen
praten over Bourgondische Brabanders moet ik altijd aan de
Kempenaren denken. Na zeventien jaar Biblebelt was dat een vrolijk
volkje dat mij kennis liet maken met Leffe Blond, Duveltjes en andere
fijne bieren.

Later leerde ik de Kempenaren ook kennen als een dwars en eigengereid
volk. Een beetje stijfkoppen soms. Hard ook wel. Mensen die zich de pis
niet bruisend laten maken. Maar altijd bereid elk meningsverschil af te pilsen.

Dus begrijp ik helemaal niets van een artikel in onze regionale krant.
In de Kempen sluit een organisatie voor buitenschoolse opvang.
Dus zitten veel ouders met de handen in het haar. Blijkens een
interview met een dame van de concurrentie die de slag om de bso’s
wel heeft overleefd is zij gebeld door zeker twintig huilende ouders.
Twintig huilende ouders uit de Kempen? Het lijkt mij onwaarschijnlijk
dat dit fraaie Brabantse gebied plotseling in één avond is veranderd
in een groot tranendal.

Ik twijfel er niet aan dat de journalist de betreffende dame juist
citeert. De vraag is of wat de dame zegt feitelijk klopt. Ze kan die
woorden ook gekozen hebben om de ernst van de situatie kracht
bij te zetten. Het is mij zo vaak overkomen dat mensen sterk overdreven
omdat ze dachten dat een journalist dat de goede tekst vond voor
een tranentrekkend artikel. Als journalist kun je dan vragen
of het er echt twintig waren en of ze echt allemaal huilden maar elke
journalist weet dat je een goed verhaal niet kapot moet checken.

Ik maak me dan ook niet zo heel veel zorgen. Kempenaren
komen het onnoemelijke verdriet dat het gebied heeft getroffen
te boven. Het is een nijver en creatief volk dat een keer met
de harde kop schudt, een biertje pakt en voort gaat. Wat blijft is een
goed verhaal.