Hoewel ik nog wat losse eindjes wegwerk, heb ik gisteren (digitaal)
officieel afscheid genomen van het bestuur van Omroep Meierij,
de lokale omroep van Meierijstad. Vier jaar lang was ik daar door
mijn werkgever Omroep Brabant gedetacheerd. Als hoofdredacteur
had ik de opdracht van twee kleine lokale omroepen in de
fusiegemeente Meierijstad (Veghel, Schijndel en Sint-Oedenrode)
één semiprofessionele lokale omroep te maken.
Het was op m’n 63ste een uitdaging omdat ik voor Omroep Brabant
zo goed en zo kwaad als dat ging ook nog de vergaderingen van
Provinciale Staten van Brabant volgde en we daar van de ene naar
de andere crisis rolden.
Het waren tropenjaren, maar ik ben tevreden. Na een jaar buffelen
samen met onvermoeibare vrijwilligers mochten we meedoen aan
een project van het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek. Dat
betekende dat we parttime professionals konden aantrekken. Dat
leidde tot een kwaliteitsslag en dat zorgde er weer voor dat de
gemeente Meierijstad onze financiële toekomst voor de komende
jaren veilig heeft gesteld.
Op 31 december draag ik het stokje over, daarna ga ik nog tot aan
mijn pensionering in april terug naar Omroep Brabant om samen
met collega’s bezig te gaan met de lokale verkiezingen in maart.
De collega’s van Omroep Meierij hadden een afscheidsfilmpje
gemaakt waarin zijzelf, maar ook bestuurders van Meierijstad en
collega’s van andere media aan het woord kwamen. Het deed goed
van zoveel mensen zoveel waardering te krijgen voor iets waarvan
ik zelf vind dat het gewoon mijn werk was.
Terugkijkend op bijna vier jaar Meierijstad constateer ik dat het
een bijzondere gemeente is met dertien eigenzinnige kernen.|
Niemand zal zichzelf ooit Meierijstedeling noemen. Meierijstad is
de bestuurlijke eenheid, de inwoners blijven zich altijd Rooienaar
of Erpse of Ollander noemen.
Omdat ik zelf in Eindhoven woon en met een helicopterview
boven die dertien kernen hing, voelt het anders. Mijn verleden
speelt geen rol. Misschien moet je wel in zo’n positie zijn om te
kunnen zeggen dat je je – in ieder geval voor even – tussen de
Rooienaren, Schijndelaren, een Veghelnaren als enige
Meierijstedeling voelde.