Het is zover. Vandaag een brief gekregen van de SVB dat ik AOW
moet aanvragen. Dat betekent voor iemand met een formulierenfobie
zoals ik, dat ik tegen de grens van een paniekaanval zit. Mijn vrouw
kijkt vanaf haar werkplek aan de andere kant van de kamer naar mij
en zegt: ik zal je wel helpen. Om er aan toe te voegen: ben ik binnenkort
met een AOW’er getrouwd. Ze grinnikt.

Ze zal me wel helpen. Dat is precies het gevoel dat mij overvalt.
Het gevoel van een oude man die geholpen moet worden. Onzin
roept iedereen, maar zijn  gevoelens eigenlijk wel onzin.

Er schieten beelden van mijn opa en oma door mijn hoofd.
Oma was op haar vijftigste al kinds. Zo noemden we vroeger
dement. Ze overleed vroeg.

Toen opa 65 werd ging hij naar het bejaardenhuis. Niet omdat
hij hulpbehoevend was maar omdat dat nou eenmaal zo ging.
Een klein kamertje met een tafeltje en een rechte stoel. Een
opklapbed. Eten deed je in de eetzaal waar altijd de lucht van
tot pap gekookte groenten hing. Een man alleen werd niet geacht
te kunnen overleven zonder een vrouw aan zijn zijde.

Gelukkig zijn de tijden veranderd. Ik doe de boodschappen en
kook in 99 procent van de gevallen. Ik koop zelf mijn kleren.
Ik poets de helft van ons huis (mijn vrouw doet de andere helft).

Alleen die verdomde formulieren.