De zondagavonden waren het drukst. Dan dwarrelde alle kopij van een druk
sportweekend op de burelen van de redactie.

Die haalden we uit de brievenbus waarin ook regelmatig briefjes met
verwijzingen naar Bijbelteksten zaten. Die waren gedeponeerd door
kerkgangers die op weg naar de kerk aan het brandende TL-licht in ons
gebouw zagen dat wij van de lokale krant op de Dag des Heeren aan het
werk waren. Zij lazen het Reformatorisch Dagblad.

Stapels papier lagen er op ons bureau. Fysiek papier want er bestond
nog geen internet. Velletje voor velletje gingen we er doorheen. Strepend en
verbeterend met een rode pen. Het veelvuldig terugkerende bruine monster
vervingen we door de bal. De brilstand werd 0-0.

Het was monnikenwerk, dat niet zelden tot boze reacties leidde van de
auteurs van al dat proza. Elke regel die wij redacteuren wegstreepten had
rechtstreeks gevolg voor hun portemonnee. Omdat de meeste verslagen werden
geschreven door clubmensen, meer bepaald voor de portemonnee van de club.

Later bij de omroep was het in de nacht van donderdag op vrijdag spitsuur.
Donderdagavond was gemeenteraadsavond en onze correspondenten
leverden dan voor de radiouitzending hun verslagen in. Redigeren was veel werk,
want we hadden toen een gebied met zo’n twintig gemeenten. Zwoegend en zwetend
werkten we ons door de kopij.

Dankzij al die inspanningen kregen de lezers en luisteraars door
professionals geredigeerde stukken. Wij werden betaald om het kaf van het koren
te scheiden. Maar we werden vooral betaald om te checken.

Ooit was er een publieksonderzoek naar onze omroep. Dat was voordat die
de wereld op internet veroverde en alleen nog radio maakte. De uitkomst
was dat we soms oubollig waren (omdat we Brabantse muziek lieten horen) maar
wel uiterst betrouwbaar. Dat waren de momenten waarop wij journalisten
glommen van trots.

Toen kwam er internet en social media en konden mensen zelf publiceren.
Het koren werd soms kaf en onzin ontaardde soms in fakenews. Iedereen
wordt nu zelf geacht te checken. Dat gebeurt vaak in dezelfde bubbel
waarin iemand door algoritmes is gedwongen.

Facebook ligt weer eens onder vuur door klokkenluider Fraces Haugen.
Dan lees ik dat  FB-baas Mark Zuckerberg  al jaren pleit voor een betere
internetregelgeving. Hij wil voorschriften over hoe bedrijven om moeten gaan
met berichten over verkiezingen, schadelijke inhoud, privacy en concurrentie.

Elke leerling-journalist die de verantwoordelijkheid kent van het werken
bij een massamedium kent het antwoord: Checken, checken, checken.