Ik las dat het vertrouwen in ‘de politiek’ tot een dieptepunt is gedaald. Sommige
mensen koesteren zelfs haat tegen politici.

Vorige week betrapte ik mezelf erop dat ik bij het zien van sommige politieke
leiders voor het eerst weerzin voelde. Dat was een rare ervaring. Tot op heden
zijn haatgevoelens in het algemeen en tegen mensen in het bijzonder mij gelukkig vreemd.

Ik vraag me dagelijks af hoe het in ‘Den Haag’ zo’n puinhoop heeft kunnen worden.
Het lijkt erop dat de meeste politici wel begrijpen dat je grote problemen
samen moet aanpakken, maar dat ze niet begrijpen hoe je die samenwerking
moet organiseren. Het lijkt wel of ze op hetzelfde punt staan als de homo sapiens
die voor het eerst een mammoet ziet en zich afvraagt: hoe maak ik daar een winterjas van?

In ons verzuilde land is het al decennia lang mis. Na de oorlog volgde de
wederopbouw. Nederland zette als één man/vrouw de schouders er onder.
Daarna kwam de welvaart, iedereen een autootje. Het vuile werk werd uitbesteed
aan mannen met snorren uit oorden waar we toen nog niet (omgerekend)
voor zestig gulden naar toe konden, inclusief eten en drinken.

Ze bleven hier en ook hun gezinnen kwamen. Dat leverde spanningen op want
de bevolkingssamenstelling veranderde en daar kon niet iedereen tegen. Paul
Scheffer schudde het land op met zijn essay: het failliet van de multiculturele
samenleving.

Geen enkele politieke partij was in staat gebleken dat probleem zo te managen
dat Nederland voor iedereen een gaaf land was.

Daarna kwamen de politici die op de golven van het morrende volk polariseerden.
Na de aanslagen op 9/11 was de tweedeling compleet. Social media gaven
iedereen een stem.

Geen enkele politieke partij bleek dat probleem te kunnen managen. In plaats
daarvan ging de toen gevestigde orde voorzichtig met de wolven meehuilen in
het bos. Nederland was nog niet zo ver om helemaal extreemrechts te stemmen,
maar de ferme VVD werd de grootste, want dat was het fatsoenlijke alternatief.

De marktwerking sloop ons land binnen, het recht van de sterkste. De toon en
de moraal veranderden. Andere politieke partijen werden meegezogen en
leeggezogen. De toeslagenaffaire maakte pijnlijk duidelijk waartoe de nieuwe
werkelijkheid kan leiden.

Op dit moment doemen er alweer nieuwe problemen op. Voor veel mensen zijn
een betaalbaar huis, een gezond klimaat en goede gezondheidszorg topprioriteit.

De gekozen volksvertegenwoordigers zijn ervoor om dat te faciliteren. Voorlopig
lijkt het er op dat ze naar een mammoet staren en geen idee hebben dat je die alleen
kunt vellen als je de strijdbijl met naburige stammen staakt en samen optrekt.

Desondanks zie ik om me heen ook positieve ontwikkelingen. Variërend van
studenten die auto’s uitvinden die op zonne-energie rijden tot boeren die hun
best doen zo natuurvriendelijk mogelijk te werken. Daar klamp ik mij als
inwoner van dit diep verdeelde land aan vast. Het zal van onderop moeten komen.