We zijn begonnen aan een achtdaagse wandeltocht
door Twente. Dat was niet ons oorspronkelijke plan,
maar corona hield ons binnen de landsgrenzen, zoals
het virus ons in juni belette naar Noorwegen te gaan.
In plaats daarvan liepen we toen door Drenthe en
Zuid-`Limburg. Nu dus Twente.

Nou hebben wij in de afgelopen decennia veel
wandelweekenden in Nederland gedaan dus wij
ontdekken de schoonheid van ons land nu niet voor
het eerst zoals veel landgenoten.  Die schoonheid
kenden wij al, van Cadzand tot Bourtange en van
Vaals tot De Cocksdorp.

Dat neemt niet weg dat we dit jaar heel graag over
de Hardangervidda waren gaan lopen of in Italië. Dat
houden we te goed want we zijn optimistisch genoeg te
geloven dat er ooit een einde komt aan de coronaellende.

‘S Avonds aan de dis mijmeren we samen over wat we
nu het meest missen. Tot mijn verrassing noemde mijn
vrouw de dagelijkse routine van kantoor en collega’s. Ze
mist ook Italië natuurlijk en de de opera- en concertreizen
die ze voor Musico maakt.

Ikzelf mis het voetbalstadion het meest. De sfeer, de
emotie. En ik mis London. Een jaar of zes geleden was
ik daar voor het eerst en ik was op slag verliefd op die
stad. Daarna ging ik er minstens een keer per jaar naar toe.

We proberen nog wel zoveel mogelijk samen met
vrienden thuis te eten, dat gaat gelukkig zo veel mogelijk
door.

We realiseerden ons meteen dat er sprake is van een
luxeprobleem. Er zijn veel mensen die niet elk jaar een
wandelvakantie in Italië kunnen maken en ook nog naar
Londen kunnen.

Wat ons onrustig maakt is dat corona ons leven op dit
moment zo beheerst Je kunt geen nieuwsbron raadplegen
of het gaat over corona. Je kunt geen hotel of restaurant
binnen stappen (dat is wat we deze week dus elke dag doen)
of je wordt geconfronteerd met corona. 

We ergeren ons aan de mensen die schijt hebben aan de
coronaregels. De mensen die nog steeds aan elkaar klitten
alsof er niks aan de hand is. We ergeren ons aan de
mensen van viruswaarheid die onrust zaaien onder de
mensen die geen mogelijkheden zien om te gaan met de situatie,

Daarom tellen we onze zegeningen als we door het
Twentse landschap lopen en onze aandacht wordt
getrokken door die enkele vogel die zich nog roert, de
lichtval tussen de bomen, de beekjes, de prachtige
boerenhoeven (het ziet er hier zoveel netter uit dan in
ons Brabant). Zelfs af en toe een bui regen leidt ons even af. 

We merken dat we het nodig hebben om te voorkomen
dat we gaan denken dat alle schoonheid van deze wereld
is overwoekerd door corona.