De man die ik in een klein Brabants dorp ontmoette was heel boos op mij. Niet direct, maar toen
hij ontdekte dat ik journalist ben bij een regionale- en een lokale publieke omroep.

“De NOS verspreidt fakenews,” beet hij mij toe.

Toen ik hem vertelde dat dat een ander loket is, snoof hij wild. Publieke omroep is
volgens hem één pot nat, namelijk van de staat. Die maakt de mensen bang met
verhalen over het coronavirus.

Die angst leidt er toe dat grote delen van de bevolking – waaronder hijzelf –
gek gemaakt worden. Erger nog:  het leidt ertoe dat oudere mensen de deur niet
meer uit durven. Allemaal de schuld van de staat en de publieke omroep.

Hij was ermee opgehouden. Hij keer niet meer naar het NOS-Journaal. Dat liet
alleen maar mensen aan het woord die angst zaaien. Hijzelf haalde het objectieve
wederhoor van internet, daar las je heel andere verhalen.

Ik legde hem uit dat reguliere media, in tegenstelling tot internet,  meestal de feiten
checken. Dat had ik beter niet kunnen doen, want dat was volgens hem precies wat
hij bedoelde. Ik probeerde hem en alle andere mensen op internet belachelijk te maken.

Hij had toch ook recht op een mening die gehoord moest worden. Daar heb je dus
internet voor nodig.

Ik wilde best wat water in de wijn doen door te erkennen dat sommige media gedijen
bij reuring, maar dat het volgens mij toch niet zo is als hij het voorstelde. Ik besloot
dat niet te doen want ik had het gevoel dat die opmerking hetzelfde effect zou hebben als
wanneer ik een rode boerenzakdoek uit mijn zak zo halen ten overstaan van een
stampende en briesende stier.

“Ik geloof dat wij het niet eens zijn,” zei ik voorzichtig. “Zullen we het over iets anders
hebben.”  Dat vatte hij op als een bevestiging van zijn gelijk.

In de auto, terug naar huis, was ik nog het meest verbaasd over het feit dat ik zo iemand
in het wild had ontmoet. Tot nu toe dacht ik dat deze mensen virtueel waren op social media.
Maar ze bestaan echt en je kunt ze gewoon tegenkomen in een klein Brabants dorpje.