Vandaag is de dag die ik me heel lang heel anders had voorgesteld. Eind jaren
tachtig kregen we op het werk een computer. De toenmalige ICT’er (van het
type: ‘je moet ‘m opnieuw opstarten’)  liet mij vol trots de mogelijkheden zien.

Er was een eeuwigdurende kalender. Voorbij was het met die lange
bureauagenda’s vol onleesbare handschriften, doorhalingen en
koffievlekken. Voortaan stond alles netjes in de computer.

Ik haalde een geintje uit. “Kijk eens,” zei ik tegen de ICT’er. Op 30 september
2020 had ik ingevuld: laatste werkdag Jan de Vries.

“Hoezo,” vroeg hij.

“Dan word ik 65 en ga ik met pensioen,” zei ik.

“Dat duurt nog bijna dertig jaar. Waarom zet je dat er nu al in,” zei de ICT’er.

“Ach,” zei ik. “Omdat het kan. Het bewijst jouw gelijk dat zo’n computer
onbegrensde mogelijkheden heeft.”

De ICT’er glimlachte van oor tot oor. Zeg maar de voorloper van de smiley.

Tja, de rest is geschiedenis. 30 september 2020 is niet mijn laatste werkdag.
Daar is een jaar en acht maanden bij gekomen.

Ik neem er vanavond een borrel op. Samen met mijn lief in een fijn
restaurant waar we coronaproof kunnen eten. Mijn opa ging op die leeftijd
naar een rusthuis, mijn vader was op die leeftijd al acht jaar met pensioen.
ik ga als 65plusser verder in de mallemolen van het leven.