Gisteren heb ik sinds maanden weer eens een middag op de redactie van
Omroep Brabant gewerkt. Samen met een collega heb ik de Prinsjesdagstukken
uitgevlooid.

De redactie is onherkenbaar veranderd. Waar het vroeger een heksenketel
annex hogedrukpan was, was het nu een oase van rust. Veel collega’s werken thuis.
Bovendien is er volgens mij niet één gebouw ter wereld dat zo coronaproof is als
dat van mijn werkgever.

Thuiswerken was vroeger uit den boze. Wij zaten soms op zaterdagavond moederziel
alleen in een enorm gebouw op een door God verlaten bedrijventerrein. Daar deden
we werk dat we ook thuis konden doen. Dat was onbespreekbaar. Corona brengt
ook goede dingen.

Nu hoorde je opeens wat al die collega’s tegen elkaar zeiden. Vroeger ging tachtig
procent verloren in de kakofonie van bellende, schreeuwende en lachende collega’s.
Het leek nu een beetje op een leeg stadion waar je nu de instructies van de
trainers hoort.

Eén collega hoorden wij constant mopperen. Hij vond het niet terecht dat
twee collega’s die zomaar even binnen komen meteen een werkplek kregen terwijl
collega’s die graag op kantoor willen werken dat niet mogen. We hebben hem
niet verteld dat we vier dagen geleden al toestemming hadden gevraagd of we alsjeblieft
op de redactie mochten werken omdat we dan samen konden sparren over wat
er in die ingewikkelde begrotingsstukken stond.

Blijkbaar is stilte voor sommige mensen slecht voor hun humeur. Ik kan goed tegen
stilte. Als ik alleen thuis ben breng ik die tijd het liefst in stilte door. Ik heb meestal
wel de balkondeuren open zodat ik het geluid van de stad hoor. Dat geeft me het
gevoel dat ik deel uitmaak van een groter geheel.

Ik ben graag diep in het bos, waar je alleen maar vogels en de ruisende wind hoort.
Wind die ruist in de bomen of in het riet vind ik het mooiste geluid dat er is.

Veel mensen kunnen niet tegen stilte. Ze ontlenen hun bestaansrecht aan herrie.
Die jongens op die gillende motoren en in die opgevoerde auto’s die als een tank
met een mitrailleur over straat gaan bijvoorbeeld.

In onze wijk wonen mensen die er genoegen in scheppen vanaf september al elke
avond vuurwerk af te steken met het geluid van een bom. Dat gaat zo
door tot januari. Soms ook midden in de nacht en niemand die ingrijpt.

Misschien denken ze allemaal dat je met zoveel mogelijk herrie het coronavirus
wegjaagt. Sommige mensen zijn schijnbaar nooit de status van primitief volk
ontgroeit.