Er zijn dingen die mij kunnen ontroeren. Zelfs tot tranen toe. Er zijn mensen van wie
ik blij word omdat ze anders zijn dan die schreeuwers over wie ik dagelijks lees in de
krant of op social media. Lees dat dan niet hoor ik u denken. Voorlopig vind ik dat ik daar
beroepshalve kennis van moet nemen.

Zuster Agnes is zo iemand. Ik heb haar woensdag voor de tweede keer ontmoet. Ze is
de overste van het klooster in Schijndel. Als daar een item moet worden gemaakt ga ik
zelf mee. Gewoon omdat het kan en omdat het zo’n mooie, serene plek is. En de
tweede keer vanwege zuster Agnes.

Dit keer ging het er over dat de zusters om financiële redenen een deel van hun appartementen
moeten verhuren aan een zorginstelling. Voor het eerst in de geschiedenis van het oude
klooster komen er niet-religieuzen en zelfs mannen onder hetzelfde dak wonen.
Voorwaar een nieuwsfeit in een dorp.

Zuster Agnes zwaait de scepter en vertelde ons wat dit betekent. De opgewektheid van de
tachtigjarige zuster – die je geen dag ouder dan zestig zou geven – werkte aanstekelijk
op de hele groep aanwezigen. Ze vond het spannend dat de levenssfeer binnen de veilige
muren van het klooster gaat veranderen en dat zelfs misschien wel kleinkinderen van de
nieuwe bewoners door de gangen gaan rennen. Haar ogen straalden uit dat ze zich daar
misschien wel een beetje op verheugde.

Haar rust, haar twijfel, haar openheid, alles straalde vertrouwen uit in een nieuwe toekomst
die haar als oudere vrouw en leidster van het klooster te wachten stond. We zaten tegenover
een religieuze vrouw van de wereld die kansen zag in plaats van problemen. Een Zuster
van Liefde zoals het bedoeld is. Een baken in de wereld van woest geschreeuw.
Dat ontroert me.

— klooster, schijndel, zuster agnes