In februari werden wij geconfronteerd met iets dat we niet eerder hadden meegemaakt:
het coronavirus. We wisten ons geen raad en we legden ons lot in handen van onze
volksvertegenwoordigers en de door hen uitgenodigde wetenschappers. Dat leidde
tot een intelligente lockdown. Hulde viel hen ten deel omdat we niet werden opgehokt.

Verpleegkundigen vochten tegen een onzichtbare vijand, dat maakte ons onzeker en
zoals dat al sinds mensenheugenis gaat klampen we ons dan vast aan een hogere macht.
Lang geleden noemden we dat god.

Een god is abstract dus je hebt duiders nodig. Mensen die weten wat een god wil.
Voor veel mensen in onzekerheid zijn duiders een strohalm, ongeacht hun preek.
Voor predikers zijn veel volgelingen belangrijk. De macht van het getal, maar vooral
de macht.

In de afgelopen maanden was er weer die angst en weer stonden er duiders op. Omdat
je anno 2020 niet meer met een god hoeft aan te komen, ontwikkelden ze complottheorieën.
Lieden die niet het geestelijke vermogen hebben zelf na te denken haakten daar gretig bij
aan. Het is in de geschiedenis vaker voorgekomen dat geloofsgenootschappen werden
gestoeld op radelozen.

Ondertussen werkten de maatregelen van onze volksvertegenwoordigers. De teugels
werden gevierd.

De meeste mensen maakten voorzichtig gebruik van hun nieuwe vrijheden. De labielen
echter stormden uit hun holen om in groepsverband hun evangelie te verspreiden. Bijkomend
voordeel was dat ze even de benen konden strekken in de richting van politieagenten. Ze waren
blind voor de risico’s. Ook dat is kenmerkend voor evangelisatiedrang. Geloofsextremisten
zijn zo overtuigd van hun eigen gelijk dat ze onschuldige slachtoffers beschouwen als
collateral damage.

Er kwamen ook scheurtjes in het vertrouwen dat meer weldenkende mensen hadden in
volksvertegenwoordigers en wetenschappers. In zo’n ingewikkeld proces als de bestrijding
van een onzichtbare vijand komen er gaandeweg nieuwe inzichten die allemaal een
spoor van achteraf achter zich aan slepen.

Natuurlijk kun je achteraf zeggen dat beleidsmakers fouten hebben gemaakt, maar misschien
kwam dat wel omdat de situatie zo uniek is dat we geen enkel referentiekader hebben.
Per saldo ging het pas echt mis toen zij de verantwoordelijkheid bij het volk legden.

Ik denk dat we heel eerlijk moeten zijn: er komen problemen op de mensheid af die ons
verstand te boven gaan. Dan is positief-kritisch samenwerken met de mensen die door ons
zijn gekozen om  knopen door te hakken volgens mij de beste tactiek. Gelukkig doen
veel mensen dat.

— coronamaatregelen