Ik vond het een rare week. Ik was zelfs even geschokt toen ik las dat de GGD’en niet
in staat zijn het bron- en contactonderzoek naar behoren uit te voeren, terwijl ze
een tijdje terug nog stoer riepen dat ze dat wel konden. Tot nu toe voelde ik me redelijk
veilig bij het gevoerde coronabeleid, maar dat is sinds deze week over.

Helemaal schokkend vond ik het toen ik hoorde dat het ministerie al veel eerder
van de problemen bij de GGD’en wist, maar niks ondernam. De noodkreet was schijnbaar
bij het verkeerde loket ingeleverd. Het is allemaal mensenwerk. Voor mijn gevoel zijn
we niet alleen zelf verantwoordelijk, maar vooral op onszelf aangewezen.

Deze week las ik ook dat de coalitie verstek liet gaan toen er gestemd moest worden
over een verhoging van de zorgsalarissen. Als de hittegolf maar lang genoeg duurt
word je vanzelf een bananenrepubliek, was mijn eerste gedachte.

Over die ‘blokkade’ is veel geschreven en gedebatteerd. Het is mij een beetje
onduidelijk wat er waar is van al die verhalen. Het feit dat het CDA meende een verklaring
te moeten uitgeven die er vooral op neer kwam dat de regeltjes waren gevolgd, is voor mij
een veeg teken. De brief was meer dan christelijke boetedoening, was mijn indruk.

NRC had een soort van reconstructie. Daar vond ik een paar vreemde dingen in terug.
Wat ik lees is dat woensdag al vroeg het gerucht rond zong dat er mogelijk een hoofdelijke
stemming zou plaatsvinden op initiatief van Geert Wilders.

De oppositie weet dat als er hoofdelijk gestemd gaat worden, de coalitie een probleem
heeft. Er zijn namelijk veel minder Kamerleden van de coalitie in de Tweede Kamer dan
Kamerleden van de oppositie. Ik kan me de opwinding bij de oppositie voorstellen.
Politiek drijft namelijk deels op adrenaline voor een belangrijke wedstrijd.

De coalitie is ook niet gek en die roept alle beschikbare manschappen op standby te
zijn. ’s Avonds neemt het gerucht toe. Maar het blijft een gerucht.

Dan komt er in het verhaal een voor mij cruciaal zinnetje: “Wilders laat de linkse
oppositie weten zo’n stemming te overwegen. GroenLinks, SP en PvdA houden alle
aanwezige Kamerleden in Den Haag”.

De coalitie is van mening dat hoofdelijke stemmingen alleen gaan over spoedeisende
moties. De Kamerleden van de coalitie gaan naar huis, zij die al thuis waren blijven daar.

Dan komt het moment suprême. Omdat er niet genoeg Kamerleden zijn kan er niet
gestemd worden over de zorgsalarissen.

De volgende dag lezen we dat de coalitie die stemming – en dus de verhoging van de
salarissen – heeft geblokkeerd. Wat een fantastisch frame, minder dan een jaar
voor de verkiezingen.

Wilders heeft schijnbaar de oppositie ingeseind dat hij hoofdelijke stemming gaat
vragen. Ik lees nergens dat hij of één van de andere oppositiepartijen de coalitie heeft
getipt. Tippen is ook niet logisch want in hun ogen is de coalitie de vijand.

Dan zit ik nog met één vraag: hebben PVV en de linkse oppositie over de rug van de
zorgverleners een ingewikkeld politiek spel gespeeld om de coalitie in een kwaad
daglicht te kunnen stellen?

Alles wat ik deze week heb gelezen heeft er toe geleid dat de  enigen bij wie ik me nog
veilig voel de verpleegkundigen  zijn . . . .