(Door Marlies)
Er zitten in het leven van alledag, ook als je niet meer alleen maar met klassieke muziek bezig
bent, genoeg aanknopingspunten naar muziek.
Een paar voorbeelden?
Wel eens boodschappen gedaan bij de Appie? En afgerekend bij de zelf-scan-kassa? Ooit
iets opgevallen daar? Mij wel en het duurde een hele tijd voordat ik snapte wat er aan de hand was.
Als je je artikel voor de scan houdt klinkt er een toon. Als je op ‘betalen’
drukt komt er een heel arsenaal handelingen aan te pas, vóórdat je de winkel uit mag… steeds
klinkt er een signaaltje dat je naar de volgende stap moet. Ja, ja…. Bent u er al? Er klinkt nl
bij de voorlaatste stap een septime-akkoord. Zo’n akkoord waarbij je denkt dat er nog iets moet komen,
dat het niet áf is. En dat klopt, want als je op de toetsen: ‘korte bon’ of ‘volledige bon’ tikt komt
er: een vol majeur-akkoord! U bent klaar!
Op mijn weg naar het werk zit er van ongeveer februari tot en met eind oktober heel vaak een
merel klaar op de dakgoot van het schooltje waar ik langsloop. Het lijkt er wel eens op dat hij wacht
tot hij mijn voetstappen hoort en dan klaar gaat zitten. Ik denk dat het steeds dezelfde merel is,
maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn…. maar, deze merel kan drieklanken fluiten, ze kloppen
soms precies met de majeur-drieklanken in de klassieke muziek. Alle andere mensen die
langslopen of fietsen lijken het niet te horen… wat mis je toch veel als je je niet bewust bent
van je omgeving. En: dank beste meneer merel, ik hoop dat u een lang leven beschoren bent!
Onze printer heeft een eigenwijs ritme, vooral als je nogal veel moet printen en er een
nietje door het document moet. Met een beetje fantasie is er dan een zes-achtste maat
te ontdekken en die is weer zodanig te verdelen dat er een verdeling in tweeën en een
verdeling in drieën in zit. Juist: ‘America’ uit Westside Story: 1-2-3, 1-2-3 – 1-2, 1-2, 1-2.
Op de middelbare school zei onze docent muziek een beetje smalend (verder was het een
schat hoor) tegen ons klasje: “Dat lukt jullie nooit: een driekwartsmaat één keer in tweeën delen
en één keer in drieën…”. Dat was onze eer te na: de volgende les wachtten we hem op en begonnen
we het ritme te tikken. Zijn grijns van oor tot oor was voldoende beloning.
Ik hoef alleen maar een even aangehouden lage bes op de piano te horen om in gedachten de
eerste toon van ‘Vissi d’Arte’ te horen en de melodie de hele dag in mijn hoofd te hebben.
Met deze aria heb ik denk ik de sterkste band ooit. Hetzelfde geldt voor de f-2 waar ‘Pace,
pace, mio dio’ mee begint uit ‘La forza del destino’. De eerste Verdi-aria uit mijn zingend leven…
En die gekke, gekke wals-die-geen-wals-is uit het tweede deel van de Zesde van Tsjaikovski,
de Pathétique: je kunt er wel op walsen, maar omdat er eigenlijk twee walsjes over elkaar
gelegd zijn (briljant Pjotr!) heeft de wals geen driekwarts- maar een vijfkwarts-maat.
En ook hierboven staan genoeg titels in om weer even op te zoeken en dubbel te genieten…
Tweede deel uit Symfonie Pathétique van Pjotr Iljitsch Tsjaikovksi
delen: