(Door Marlies)

Dit wordt mijn 500ste stukkie voor Stroomopwaarts. Op mijn eigen
website ‘Vocalies’ ben ik al even over de 500 heen, daar post ik ook wel
eens (extra) kleine stukkies en agendaberichten. Zelf telde ik niet, maar
de hoofdredacteur van Stroomopwaarts telde wél, meestal, zo bekende
hij mij, omdat hij de titel van mijn stukkie pas later op mijn eigen website
zag en dus voor zijn eigen website volstond met de titel ‘Vocalies’,
aangevuld met een nummer. Ik heb met hem afgesproken dat we vanaf nu
ophouden met tellen en de titels overnemen. Zóóó onartistiek, tellen…
en zóóó 2008, het jaar dat ik begon met stukkies schrijven….

Overigens ben ik in de luxe positie dat ik op twee website mijn stukkie
kan posten: op ‘Stroomopwaarts’ en op ‘Vocalies’, iets waar ik blij
mee ben…

Dienden de stukkies in eerste instantie een therapeutisch doel (ik wilde
bijvoorbeeld niet mijn contact met de klassieke wereld verliezen, nadat
ik met pijn in het hart AVRO-klassiek verlaten had; ander verhaal…),
later werd het bijna ‘gewoon’: als ik iets over de klassieke muziek in het
algemeen of over de vocale klassieke muziek in het bijzonder te vertellen
had, deed ik dat. En ik kon lekker over dingen doortamboereren als ik
daar zin in had…

Ooit maakte ik me zorgen dat er binnen de klassieke wereld niet genoeg
materiaal zou zijn om over te schrijven, nou, dat had ik mis.

En sinds ik eind 2013 voor Musico reizen ging begeleiden was er helemáál
meer dan genoeg te melden.

Dus één hoeraatje voor de 500ste en dan fluks aan het werk, want ik
schrijf dit stukkie natuurlijk niet om veren in mijn reet te steken, het
moet over iets wezenlijkers gaan.

Dat meer wezenlijke vond ik in de opera ‘La Juive’ van Fromental Halévy.

Opera Vlaanderen is er vorige week mee in première gegaan. Dus vooral
voor de lezers van Vocalies in het zuiden van Nederland interessant
(Randstedelingen mogen er ook naar toe hoor, maar dan moeten ze wel
een eindje reizen en dat vinden ze vaak een heel ding… reizen). Er zijn
nog voorstellingen in Antwerpen en Gent, opschieten, want de laatste is
volgens mij 6 april en de kaartjes gaan als een dolle.

Van de website van de opera:
Regisseur Peter Konwitschny maakte van La Juive een gebalde voorstelling,
zonder conventionele toegiften op dramatisch en muzikaal vlak. De druk
van de samenleving, die onder invloed van religieus fanatisme leidt tot een
fatale vernietiging van de liefde, kwam zo helder bloot te liggen. De productie
kreeg de prestigieuze FAUST-prijs als beste opvoering van het operaseizoen
2014-2015 en werd internationaal met lof omgeven. In deze herneming van
La Juive horen we in de voornaamste rollen een volledig nieuwe bezetting
met o.a. in de hoofdrol de tenor Roy Cornelius Smith.

Het plot, zo kort mogelijk:
Het huis van magistraat Brogni staat in lichterlaaie. De jood Éléazar, ziet het
gebeuren, hoort het gehuil van Brogni’s pasgeboren dochter en staat voor een
dilemma: hij kan het meisje redden, maar waarom zou hij? Het was Brogni die
zijn twee zonen ter dood veroordeelde! Hij redt het meisje, adopteert haar
noemt haar Rachel.

Brogni, ervan overtuigd dat zijn dochter in de vlammenzee omkwam, is
ontroostbaar. Hij wordt priester.Éléazar en zijn dochter Rachel, ondertussen
een jonge vrouw, zijn ingeburgerd in Duitsland. Rachel is verliefd op de jood
Samuel. Samuel is in werkelijkheid prins Leopold, een christen, en getrouwd!
Als Rachel Samuels dubbelleven ontdekt, is ze zo woedend dat ze hun affaire
onthult, wetende dat ze zich daarmee haar eigen dood op de hals haalt. Op
interreligieuze relaties staat de doodstraf.

Éléazar verschijnt voor het gerecht. Daar ontmoet hij Brogni opnieuw,
die ondertussen tot kardinaal is opgeklommen. Die belooft hem het leven
van Rachel te sparen, als Éléazar zich bekeert tot het katholicisme. Heel
even overweegt hij het, maar opgehitst door de menigte slaat hij het aanbod af.
Meer nog, zinnend op wraak vertelt hij Brogni dat zijn dochter nog leeft en
zelfs gered werd door een jood. Meer geeft hij niet prijs.

Rachel gaat als eerste haar gruwelijke dood tegemoet. Net voor Éléazar het
schavot beklimt, waagt Brogni nog een laatste poging en smeekt hem te
vertellen waar zijn dochter is. Éléazar wijst veelbetekenend naar de trap
waarlangs Rachel net verdween, en gaat dan zijn dochter achterna…

In het filmpje een werkelijk fantastische vertolking van de grote aria van
Eleazar. Ik kan er niet naar kijken zonder tranen. Wat een geweldige
prestatie van Neil Shicoff!

 

  1. Carin (reply)

    14 maart 2019 at 09:56

    Wat een mijlpaal! Nog minstens 11 jaar en 500 opera bouwsteentjes erbij en de villa van nu groeit uit tot een kasteel ?

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *