(Door Marlies)
Van de drie opera’s die we tijdens onze kerstreis mochten zien was Antonio
Vivaldi’s ‘La verità in cimento’ de interessantste. Om te beginnen al de titel:
vertaal die maar es ‘dekkend’, dat is al bijna niet te doen… ‘De waarheid
in gevaar’ of ‘De waarheid op de proef gesteld’ komt denk ik het dichtste bij…
Vivaldi was een soort Mozart van zijn tijd in de zin dat hij een veelschrijver
was. Wanneer die man geslapen heeft… En dan is er ook nog eens heel veel
verloren gegaan, vooral van zijn opera’s. Deze wordt weinig uitgevoerd. In het
theater van slot Schwetzingen (een snoepie uit 1753 trouwens!) hebben ze dit
seizoen Vivaldi als huiscomponist én hadden ze een regisseur die in staat is
gebleken het geheel uit zijn wat oubollige enscenering te halen en naar onze
tijd te plaatsen. Dat gaat niet met alle opera, maar deze leent zich er prima
voor. Het geheel is eigenlijk een soap-serie: ‘The bold and the beautiful’ avant
la lettre za’k maar zeggen.
Ik zal zo kort mogelijk het plot vertellen: puissant rijke vader Mamud (een soort
Eric Forrester voor de soap-knagers onder u) heeft een jaar of twintig geleden
bij zowel bij zijn vrouw als bij zijn minnares gelijktijdig een zoon gekregen. Om
zijn minnares ook ‘een beetje macht’ te geven heeft hij de knapen in de wieg
al verwisseld. Alleen de minnares weet ervan; keje nagaan wat voor een relatie
die met haar zoon heeft gehad, al die tijd… Stomme streek, want zoiets komt
als een boemerang terug. Pa heeft twintig jaar later genoeg wroeging om de
waarheid te willen onthullen, hetgeen minnares in kwestie geen goed idee
vindt (en da’s zachtjes uitgedrukt).
Pa is niet het type dat advies van anderen aanneemt en hij doet zijn onthulling,
met alle gevolgen van dien. De knapen en moeders weten niet waar ze het
zoeken moeten. De moeder ontfutselt een van haar zonen een pistool en de
minnares maakt een giftig drankje voor pa. En dan is er ook nog de minnares,
een opportuniste van het zuiverste water, die op de rijkdom van de erfopvolger
uit is en net zo makkelijk van relatie verandert als ze merkt dat niet de éne, maar
de àndere zoon het fortuin zal erven… Kortom: dikke pret, maar niet heus.
Pa wil nietsvermoedend van de gifbeker drinken en ma zet hem net het pistool
tegen het achterhoofd als het licht uitgaat: einde opera.
Vivaldi hield mij op het puntje van mijn stoel, ondanks de vele, vele noten die hij
nodig heeft om zijn punt te maken. Een loeistrak en loepzuiver spelend orkest
(dat de avond ervóór nog een flink deel van mijn gasten uitstekend had vermaakt
met een instrumentaal Vivaldi-programma) en geweldig zangers.
Ik noem hier alleen David DQ Lee (een van de beide zonen), omdat het te ver
voert ze allemaal te behandelen en omdat hij het counter-tenor zingen naar een
nieuw hoogtepunt tilt. Hij gebruikt namelijk niet alleen het ‘counterdeel’ van zijn
stem, maar ook zijn ‘eigen’ bariton en hij schakelt bijna ‘fretloos’ van zijn laagste
borst-stem naar de hoogste toppen van zijn counter-stem. Pedagogen waarschuwen
countertenoren altijd: kijk uit dat je strottenhoofd niet terugkantelt, want dan
krijg je gekke dingen. Nou, Lee doet dat expres wél, dat terugkantelen en dat levert
huiveringwekkende geluiden op. Ik vond het geweldig! Het leek hem niks te kosten.
Da’s maar goed ook, want acterend werd er (van allemaal trouwens) nogal wat
gevraagd.
Ik laad de trailer van de opera op, want ergens op 1 minuut 38 doet Lee een keer
het kunstje. Op scherm minder indrukwekkend dan wanneer je in de zaal zit.
U kunt dan ook zien hoe geweldig de opera vorm gegeven is en regisseur Yona Kim
legt het zelf ook nog een keer uit.