(Door Ab Klaassens)

Tot vorig jaar stond in onze voortuin een hulstboom, al groot toen wij er dertig
jaar geleden kwamen wonen en almaar groter geworden ondanks mijn pogingen
zijn groeiambities te temperen met behulp van een takkenschaar.

Ik hou niet van hulst. Het papierig geritsel van het prikkend blad in de wind doet
mij denken aan oude bemoste begraafplaatsen, alleen bezocht door griezels in de
schemering. De rode bessen in de herfst redden in elk seizoen de boom weer van
mijn vernietigingsdrang, want dan lieten de duiven en de merels de takken  buigen.

Vorig jaar bestelden  de buren een tuinman  om een oude metershoge rododendron
te decimeren tot een kale stam van een halve meter. Ik was zo dom diezelfde tuinman
te vragen de hulstboom terug te snoeien tot een voor hem – de tuinman – verantwoorde
grens. Die grens was voor de tuinman de ultieme capaciteit van zijn kettingzaag.

Duiven en merels hebben  een  geheugen. Ik zie ze deze herfst vergeefs zoeken naar de
bessen die ooit zo rijkelijk voorhanden waren tussen de ritselbladen van de hulst die ik
zo mis in mijn voortuin.

,

  1. maria (reply)

    24 november 2018 at 17:57

    Klassieke Tragedie

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *