Je hoort er in de media wel eens over. Verwarde mannen. Je ziet wel eens
mensen in de stad lopen die voor zich uit lopen te schreeuwen. Zouden ze dat
zijn?

Vannacht om half drie werd ik wakker. In de verte hoorde ik iemand met een
schorre stem roepen: NIET DOEN. NIET DOEN! Het ritme leek op dat van
een kerkklok waarnaar ik luister als ik midden in de nacht wakker word en
geen zin heb op de wekker te kijken. NIET DOEN. NIET DOEN!

Naarmate ik verder ontwaakte kwam het geluid dichterbij. Het kwam wel heel
dichtbij. Ik dacht aan de laatste keer dat ik een schreeuwend mens in nood te
hulp schoot. Toen beet hij mij toe: flikker op, zie je niet dat ik aan het bellen
ben.

De hulpkreten werden sterker en ik toog naar het balkon. Stel dat er iemand
werd vermoord, dan diende ik toch de politie te bellen nu het nog kan en de
agenten niet staken. Buiten zag ik dat anderen al hadden gebeld. Er stonden
drie politieauto’s en aan het eind van de straat kwam een ziekenauto aanrijden.

Het geluid van de schreeuwende man kwam uit de richting van de voorgevel
van de voormalige school tegenover ons huis. Daar wonen nu kunstenaars.
Het had gekund dat ik getuige was geweest van een kunstproject met mezelf
op de eerste rij, maar gelet op het tijdstip sloot ik dat uit. NIET DOEN. NIET
DOEN! klonk het onophoudelijk.

Achter de struiken voor het schoolgebouw zag ik de groengele kleuren van de
werkpakken van politiemensen. Lichtjes gingen heer en weer tussen de
bladeren. Ambulancebroeders reden een brancard achter de struiken. Er was
veel beweging.

Na een paar minuten werd het geschreeuw minder en hoorde ik de
hulpverleners. Ik ving woorden op als coke en Annaziekenhuis. Ze vertelden
de man dat hij rustig moest blijven liggen en dat alles goed zou komen.
Uiteindelijk kwam de brancard tevoorschijn met daarop een zwak
schreeuwende man. De stoet zette zich in beweging en de nacht vervolgde zijn
duistere pad alsof er niks gebeurd was.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *