(Door Marlies)
Op deze vrijdag tussen de twee halve finales en de finale van het Eurovisie-
songfestival in los ik het derde en laatste deel van mijn belofte in: u hebt nog
het verhaal te goed over ‘Peter Grimes’, de Britten-opera waarmee het Musico-
gezelschap in Düsseldorf haar reis naar het festival 20e eeuwse opera afsloot,
afgelopen zaterdag.
Moet ik trouwens nog iets zeggen of vinden van het optreden van Waylon
tijdens de halve finale van het Eurovisie Songfestival? Eigenlijk niet hè, het
past alleen in deze contreien als je het criterium ‘vocaal’ hanteert: ik schrijf
over en vind iets van klassieke muziek in het algemeen en van vocále klassieke
muziek in het bijzonder… Ik heb de act even achteraf bekeken op YouTube. Ik
kan het niet opbrengen naar de rest van het Songfestival te kijken, te
lawaaierig, te vals (in alle zinnen van het woord…).
Waylon zong zuiver en goed getimed en hij leek zelf ook te genieten van het
optreden, hetgeen ook een kwaliteit is, met alles wat er rondom hem gespeeld
heeft de afgelopen dagen. Ik kan hem benijden om het – blijkbaar uit
vermogen – aan- en uit kunnen zetten van het ‘rafeltje’ in zijn stem. Het is
langs het randje, want het lijkt me niet goed voor je stembanden, maar hij
komt ermee weg en bij de mupkes van minder dan drie minuten af en toe zo’n
rafeltje zal wel geen kwaad kunnen. Mijn boodschap aan klassieke zangers:
probeer het niet in een opera- of operetteproductie of tijdens een Liedconcert,
dat doe je waarschijnlijk maar één keer en daarna zit je weer een hele tijd
thuis met gehavende stembanden en een overwerkte zangpedagoog (vraag
maar aan Adèle…).
Het dansje van de bandleden sloeg als k.. op dirk, pardon, als een tang op een
varken, maar het was niet zo erg als men op facebook en andere a-social
media wilde doen geloven. En dat Waylon een arrogante bal is met geweldige
zangkwaliteiten wisten we natuurlijk ook al lang… Bij mij gaat zijn geluid
altijd direct naar mijn hart en daardoor vergeef ik hem zijn arrogante gedrag.
Goed, Vocalies vind weer wat, blijkbaar ben ik terug op de rails…
Peter Grimes, dus… Een opera in een proloog en drie akten, met een libretto,
gebaseerd op het gedicht Peter Grimes.
Het verhaal speelt zich af in een dorp aan de kust van Suffolk ergens in het
midden van de negentiende eeuw. Peter Grimes is een visser, die het niet heel
nauw neemt met de moraal en de wet (Ev’rybody’s got a little outlaw in ‘em,
ha, daar hebben we het linkje naar Waylon…).
Peter Grimes lijkt schuldig aan de dood van een van zijn scheepsjongens; het
lijkt een ongeluk. De driftige Grimes windt zich op over de onwil van de
dorsgenoten en gaat zijn eigenwijze en onafwendbaar dodelijke gang: hij
huurt een nieuwe scheepsjongen, mishandelt die en tijdens een gang in de
storm naar de vissersboot, valt de jongen van een klif. De dorpsgemeenschap
keert zich nu echt tegen Grimes en het kleine beetje goodwill wat hij nog over
had is nu helemaal weg.
De opera eindigt met een verwarde monoloog van Grimes. Hij vaart alleen
weg in een bootje en komt nooit meer terug. In het dorp herneemt iedereen de
dagelijkse gang van zaken alsof er niets gebeurd is…
Grimes is een zware rol die lang niet iedere tenor aan zal kunnen. Hij is niet
‘the good guy’ of de held, hetgeen in de opera de tenor bijna altijd wél is… en
rafeltjes zijn in zijn partij aan de orde van de dag… gevaarlijk dus…
Ik had graag een stukkie van de ‘madscene’ willen opladen, maar vond die wel
op YouTube, maar niet van de tenor die de rol van Grimes dit keer gezongen
heeft: Corby Welch.
Daarom een stukkie van de enscenering uit seizoen 2009-2010. Ik neem maar
even aan dat de Deutsche Oper am Rhein dit keer voor dezelfde enscenering
heeft gekozen.