Tante is 94 of 92 dat weet ik niet zeker. De botten zijn broos maar haar geest
nog vlijmscherp. Ze praat honderd uit en ze is bepaald geen huismus.

Nog niet ze lang geleden maakte ze met enkele mensen een uitstapje naar een
nabijgelegen dorp. Het evenementje waar het om te doen was boeide haar niet
zo. Ze streek neer op een terras en wie komt daar langs gelopen: de ex van
haar dochter, die we voor het gemak Annie noemen.

Dat werd een hartelijk weerzien. Hij schoof aan en samen genoten ze in het
zonnetje van een drankje.

“Da’s ook toevallig”,  zeiden wij  op zo’n toontje van: nou, nou u maakt wat
mee op uw ouwe dag.

“Toevallig?” zei tante. “Welnee, weet je hoe vaak ik exen van Annie tegen
kom”.

— tante