Er zijn discussies die ik aan mij voorbij laat gaan. Ze interesseren me niet en dan kan ik
niet de energie opbrengen er een mening over te vormen. Soms interesseren ze me wel,
maar dan vind ik mijn mening niet opwegen tegen het risico op social media met een paar
eenlettergrepige woorden verkeerd begrepen te worden.

De Zwarte Pietendiscussie was er zo eentje. De discussie over genderneutraliteit is er
ook zo één. Totdat zo’n kwestie dichtbij komt.

Dat gebeurde deze week. De computer van mijn vrouw is dood. Ik vergezelde haar naar
Paradigit, een computerwinkel in de buurt. Veel meer dan vergezellen was het niet, want
ik heb de ballen verstand van computers en mijn vrouw is mans genoeg (kijk, daar ga ik al
in de fout) om een servicemedewerker uit te leggen voor welk probleem zij een oplossing wil.

Uiteindelijk waren de zaken geregeld en restten nog de formaliteiten. Vroeger kreeg je
alleen een bonnetje, nu dien je je doopceel te lichten zodat het systeem van de neringdoende
jou de volgende keer herkent en sneller kan helpen. Althans dat maken ze je wijs. Het is
vooral bedoeld om jouw spambak te vullen met informatie waarvoor die bak is bestemd.

Mijn vrouw gaf keurig haar naam op. Vraagt die verkoper: is het de heer (in de computer
waarschijnlijk geschreven als dhr) of mevrouw (mevr).  Op zo’n moment vechten mijn
vrouw en ik om voorrang een bijdehante opmerking te maken. Mijn vrouw was een fractie
sneller, bovendien deed ze het in het Engels. In zo’n computerwinkel is dat niet gek. De
servicemedewerker vulde mevr. in.

Ik vroeg me twee dingen af. Zijn ze in een computerwinkel van slag  als van een echtpaar
de vrouw het woord doet en de man een beetje metro loopt te doen. Of zou Paradigit al zo
ver zijn dat klanten kunnen kiezen welk geslacht ze willen? Dat kan hé, het is een
computerwinkel en daar zijn ze altijd up to date.

— genderneutraal, paradigit