Vorige week stond in de NRC een opiniestuk van drie twintigers.
Kort samengevat kwam het hier op neer: Vanaf de bank initiatieven
liken is niet genoeg, twintigers. Zet je ideeën om in daden in de echte
wereld”.
Ik keek er van op want ik ken nogal wat twintigers die helemaal niet
vanaf de bank initiatieven liken. De twintigers die ik ken zijn veelal
collega’s of kinderen van vrienden die zich een slag in de rondte werken.
We discussiëren lustig over het leven in het algemeen en journalistiek
in het bijzonder. Steeds vaker hoor ik zo’n twintiger zeggen dat ze
minder tijd doorbrengen op Facebook, de plek waar je initiatieven
kunt liken. In de strijd om het bestaan als serieuze student of ZZP’er zetten
ze hun ideeën echt wel om in daden.
Zaterdagavond zijn we bij de voorstelling WISH geweest in de
Kattendans in Bergeijk. Een klein theaterspektakel geproduceerd en
gespeeld door jonge mensen van rond de twintig.
De dochter van goede vrienden heeft een school waar kinderen
zich op allerlei manieren muzikaal kunnen ontwikkelen. Haar twee
dochters (twintigers) en hun vriendinnen en één vriend vormen de
oudste groep. Ze verlenen hand- en spandiensten bij de voorstellingen
van jongsten. Op een dag besloten ze dat ze zelf een productie op de
planken wilden zetten. Een productie waarin het leven van twintigers
aan de orde komt.
Ze schuwden geen enkel thema: verbroken relaties, verkrachting,
bedrog, liefde, vriendschap, vergeving. In een mozaïekvertelling waarin
alle podiumkunsten (zang, dans, ballet) werden getoond, kwamen alle
losse eindjes uiteindelijk bij elkaar. De hele productie kent slechts één
minpuntje: dat hij maar éémaal is uitgevoerd en niet rond gaat reizen.
De twintigers hebben mij ontroerd met hun volwassen spel en volwassen
aanpak van thema’s. En bij schrijvers van het opiniestuk vraag ik mij af in
welke wereld ze leven. Misschien moeten ze zelf eens achter hun
computer vandaan.