Shula Rijxman is voorzitter van de nationale publieke omroep. Zij heeft er
voor gepleit meer gewone mensen aan het woord te laten zodat wij allen
begrijpen waar mensen zo boos over zijn en derhalve begrijpen waarom
Donald Trump zo onverwacht de nieuwe president van Amerika kon worden.

Columnisten vallen over Rijxman heen. Nog meer tokkies op televisie?
Of ze zijn boos op Jeroen Pauw die vorige week boze Nederlanders aan
tafel had die hij vervolgens neerbuigend behandelde. Of boos op Matthijs
van Nieuwkerk die Frans Bauer als talkshowhost opperde.

Journalisten, die van de publieke omroep in het bijzonder, hebben jaren
in een ivoren toren gezeten. In de hoogtijdagen van Pim Fortuyn ontdekten
ze dat er boze Nederlanders waren, Fortuyn voorop. Maar deze politicus
was alles behalve een tokkie. Hij was een beschaafde man die zich boos
maakte op de gevestigde orde.

Het journaille dook de wijken in om uit te vinden wie hij dan
vertegenwoordigde. Ze kozen voor de achterstandswijken en ontdekten dat
daar grofgebekte types woonden die met smeuïge verhalen kijkers en lezers
trokken. Er was een goudmijntje aangeboord. Commerciële omroepen
konden er zelfs eindeloos lang realityprogramma’s mee vullen. Lachen met
die gekkies.

Voor sommige journalisten was deze groep mensen een onontdekte stam
met een schier eindeloze mogelijkheid om uit te melken ten faveure van
de eigen kijkcijfers. Lachen met die getatoeëerde tokkies.

Vervolgens kwam internet en ontdekte diezelfde stam dat ze de journalisten
helemaal niet meer nodig hadden om hun geluid te verspreiden. Bevrijd
van een klein beetje redactionele sturing konden ze los gaan. Journalisten
gingen vervolgens melding maken van wat daar op die sociale media
allemaal gebeurde.  Hoe gekker hoe beter voor de kijkcijfers.

Ik denk dat Rijxman niet heeft bedoeld  dat de media nog meer  van die
bagger één op één moeten doorgeven. Ik denk dat zij bedoelt dat de media
de boze Nederlanders niet langer als volksvermaak moeten uitvergroten en
als  kijkcijferkanonnen moeten misbruiken.

Ik denk dat zij wil dat de media een stem geven aan die mensen die boos zijn
maar die niet ’s avonds in hun groezelige huispak achter de computer zitten
op via de social media politici naar de hel te wensen. Die hebben alles gezegd
wat er te zeggen valt. Die hebben geen media meer nodig. Die hebben
Facebook als bron en communicatiemiddel.

Dat is moeilijk want die mensen zijn lastig te bereiken. Ze worden niet
voor niks de zwijgende meerderheid genoemd. Maar als je als medium
niet nog eens mis wil kleunen met een voorspelling van een
verkiezingsuitslag, zul je wel moeten. En dan moeten we ook andere wijken in
dan die we de laatste vijftien jaar met z’n alleen hebben leeggezogen.