(Door Marlies)
Vandaag heb ik op mijn eigen website de tweehonderdste podcast met
klassieke muziek gezet.
Ik citeer in dit stukkie hier en daar uit de teksten die ik bij deze uitzending
schreef, dat dekt wel zo’n beetje de lading van mijn gevoelens bij deze
tweehonderdste.
Begon ik ooit uit min of meer therapeutische gronden met het maken van deze
podcast en was mijn zachte g en wat getrokken uitspraak van het Nederlands
ooit iets waarvoor ik mezelf moest verklaren, dat is allemaal over.
De therapie heeft zijn doel gediend: ik verontschuldig me nooit meer voor
mijn tongval en begin er zelf niet meer over… Zodra ik mijn mond open doe in
het bijzijn van niet-Brabanders blijft het een issue, maar ik blijf er kalm
onder… ik maak de podcasts nog steeds met het grootst mogelijke plezier en
vind door het zoeken naar mooie muziek voor u, nog steeds leuke andere
muziek, die minstens even mooi is, wat dat betreft kan ik door tot in het
oneindige.
Maar het is ook wérk: ik had nooit, nooit en nooit gedacht dat het ooit zover
zou komen. Tweehonderd! Stel je voor: tweehonderd keer muziek zoeken bij
ieder onderdeel, tweehonderd keer de juiste uitvoering vinden, downloaden
en bewerken, tweehonderd keer teksten erbij schrijven en tweehonderd keer
opnames maken. Ik heb ooit uitgerekend dat ik ongeveer een dag werk heb,
alles bij elkaar, aan één uitzending.
Ik heb u gevraagd – toen ik deze uitzending samenstelde – wat u de mooiste
opera-aria ooit, het mooiste lied ooit, de mooiste musicalsong ooit vond en de
reacties heb ik verwerkt. En voor de rest heb ik het aangevuld met mijn eigen
keuze. Omdat dit een privé-podcast is, hoef ik nooit muziek te draaien die ik
zelf niet mooi vind, en in deze tweehonderdste doe ik dat dus ook niet.
Gelukkig vond ik de suggesties die aangedragen werden zelf ook mooi…
‘The impossible dream’ uit Man of La Mancha is een eigen keuze. Ik heb me
altijd verwant gevoeld met Don Quichotte en zelfs nu ik ouder word is er iets
in mij dat maar steeds windmolens zoekt om tegen te vechten, of bierkaaien
zo u wilt… Ik heb ook ontdekt dat er ook een goede kant zit aan dat altijd maar
strijdbaar zijn: ik heb vriendschappen gevonden die een leven lang zullen
duren en het heeft me sterk gemaakt, maar ook eenzaam…. Hoe dan ook: de
Man of la Mancha in deze tweehonderdste zingt ook over mij…
Bijzondere tenor Marco Beasley heeft een tijdlang samen gewerkt met
Christina Pluhar van l’Arpeggiata. Dat is een uitstekend gezelschap dat oude
en volksmuziek vertolkt op onnavolgbare wijze. Ik ken geen gezelschap dat zo
goed authentieke uitvoeringspraktijk en plezier in het spelen kan combineren.
De tekst van de Passacaglia della Vita is een cynische: het komt erop neer dat
een mens moet sterven en dat dat het enige is wat hij moet…. Geheel in
tegenstelling tot de tekst is het lied van een levenskunst die zijn weerga niet
kent… en de stem van Beasley leent zich bij uitstek voor deze gelaagdheid in
de muziek…
Dat lied neem ik dan ook op in dit stukkie. Zie hieronder…
Ter gelegenheid van de tweehonderdste neem ik mijn lief mee uit eten. Hij
was het laatste duwtje in de richting van de website en de podcasts Vocalies en
hij was tweehonderd keer een liefhebbend-kritische ’tegenluisteraar’. We
hadden discussies die inzichten brachten en tot weer nieuwe mooie muziek
leidden; een etentje is wel het minste wat ik hem aan kan bieden. Ter
gelegenheid daarvan zullen we op u, de luisteraar, proosten: moge Vocalies u
wel (blijven) bekomen.
https://www.youtube.com/embed/0l-iU-62VVE”
https://youtube.com/watch?v=0l-iU-62VVE
Wieneke
2 september 2016 at 14:00
Ik lees je stukjes hier altijd en met heel veel plezier. Ik hoop, dat je nog jaren doorgaat, Marlies. Enne…….eet smakelijk!