(Door Ab Klaassens)

Een paar jaar geleden stond ik op het NS-station van Leeuwarden voor
de deur van het openbaar toilet te huppelen van de hoge nood omdat ik
niet kon bellen.

Ik moest, zei een bordje op de pleedeur, een nummer intikken op m’n
mobieltje. Daarmee betaalde ik dan langs elektronisch weg twee kwartje,
waarna een duistere macht me toegang zou verlenen tot het verlossend
sanitair.

Helaas, mijn mobieltje was van de eerste generatie en zat bovendien in de
bagage die al op weg was naar Schiermonnikoog.

Enkele jaren voor ik met pensioen moest  verving  mijn werkgever, Omroep
Brabant, de aloude schrijfmachines door tekstverwerkers. Ik klampte mij
als een drenkeling  vast aan mijn vertrouwde Remington, maar toen ik
terugkwam van vakantie prijkte op mijn bureau een apparaat dat zijn
geheimen moeizaam aan mij prijs gaf.

Ik verkeer inmiddels op goede voet met de tekstverwerker en alle
mogelijkheden die het apparaat biedt, maar op het gebied van I-pads en
smartphones en wat dies meer zij  ben ik nog een onbeschreven blad.

Dat wilde ik  tot voor kort maar zo laten, maar in discussies aan tafel met
jongeren leg ik het af als er iets moet worden opgezocht. Terwijl ik naar mijn
boekenkast dribbel hebben de smartphone-verslaafden al gevonden wat
we zochten.

Ik stort me dus ook maar op zo’n wonderdoosje, al is het maar omdat ik
nog  een keer via Leeuwarden-station naar Schiermonnikoog wil.