De eerste – en tot voor kort laatste – keer dat ik door emotie werd overmand
door een boek is  vijftig jaar geleden. Als kind huilde ik om Rémi die zo
jammerlijk alleen op de wereld was.

Sinds die tijd heb ik veel prachtige literatuur gelezen. Meesterwerken die mij
diep van binnen raakten, maar ik heb nooit meer hoeven huilen.

Ik schrijf  nooit over boeken want ik vind mezelf geen literatuurcriticus.
Misschien komt het wel omdat ik denk dat je daarvoor woorden moet
gebruiken die niet bij mij passen.

Maar nu wel, want deze week overkwam mij hetzelfde als bij het lezen van het
wereldberoemde boek van Hector Malot. Ik werd keer op keer overmand
tijdens het lezen van “Een klein leven” van Hanya Yanagihara.  De recensent
van NRC schreef dat het een boek is dat maar eenmaal in de zoveel jaar
voorbij komt en dat het je bij strot grijpt (dat zijn eigenlijk niet eens zulke
moeilijke woorden).

Ik kan er mijn eigen woorden op loslaten: meeslepend, ontroerend,
schokkend, dramatisch, hoopgevend, hopeloos, gekmakend (dat ook), maar
vooral emotioneel.

Het is het verhaal over het leven van vier vrienden in New York en strekt zich
uit over enkele tientallen jaren. Middelpunt is Jude met zijn ondraaglijke
verleden dat schil voor schil wordt afgepeld. Het is een boek over vriendschap,
vijandschap, liefde, haat, overleven en sterven door Yanagihara geschreven in
een vaart die er  voor zorgde dat ik af en toe emotioneel uit de bocht vloog.

Het is een boek om te janken zo mooi. Neem mijn advies ter harte en lees het
want het kan maar zo vijftig jaar duren voor ik weer zo’n advies geef.

 

— een klein leven, hanya yanagihara