(Door Marlies)

Zo zeg… wat een drukke tijden…. ik zou bijna vergeten dat er ook
nog zoiets is als een website die ik als Vocalies behoor te vullen.
Stand verplicht…

Allereerst de beste wensen voor 2016. Blijf gezond, dat wens ik u
vooral toe. Ik kan u niet behoeden voor de problemen waar onze
tijd zich mee geconfronteerd ziet, kon ik het maar. Ik kan u slechts
het beste wensen en ik weet uit ervaring dat met een gezond lijf
en een gezonde geest de meeste problemen wel te tackelen zijn…

Ik was half Europa door de afgelopen anderhalve week en
terugkijkend op die tijd lijkt het veel langer. Dat schijnt normaal te
zijn als je veel prikkels krijgt en veel prikkels had ik.

Wiesbaden en Milaan
Met kerst was ik met gasten van Musico in Wiesbaden en
met oud en nieuw in Milaan. Da’s nie niks, zult u zeggen en dat
was het ook niet.

U krijgt een verslagje in twee delen met mooie linkjes erbij.
Daarna ga ik effe op vakantie en als ik terug ben pakken we gewoon
de draad van de actualiteit van de klassieke muziek weer
op alsof er niks aan de hand is in de wereld.

Onbewoond eiland
Misschien hebt u het ook: in tijden van nood krijg ik de neiging
om me op een onbewoond eiland (meestal in mijn hoofd) terug te
trekken met Bach en Beethoven – of liever nog: met Verdi en
Puccini – en de wereld de wereld te laten. Dat kan eigenlijk niet,
we moeten met zijn allen de schouders eronder zetten en dingen
vinden en ernaar handelen, maar af en toe is zo’n uitstapje
buitengewoon helend.

Goed, Wiesbaden dus:

Vier producties hadden we er in drie dagen. Ik kon mezelf helaas
niet in tweeën splitsen, dus de laatste avond ging ik niet mee naar
‘Lucia di Lammermoor’ in Frankfurt, maar naar ‘Orfeo’ (van Gluck) in
Wiesbaden. Dat vond ik in eerste instantie jammer, want mijn hart lag bij
Lucia, maar achteraf bezien ben ik blij dat het zo
gelopen is.

La gazza ladra
De eerste avond hadden we ‘La gazza ladra’ van Rossini, ook in
Frankfurt (wat een stad trouwens!). Ik schreef er al eerder over.
We waren gematigd enthousiast. De opera is uit zijn voegen. Ik zal
er Rossini eens over bellen: er moet een uur uit, minstens, en ik
zal hem in overweging geven de opera toch tragisch te laten
eindigen, zoals het oorspronkelijke verhaal tragisch eindigt: de
ekster heeft de zilveren lepel gestolen en niet Ninetta, maar dat
komt te laat uit: als de lepel uit het nest tevoorschijn komt is
Ninetta al geëxecuteerd.

In de opera zijn ze net op tijd en wordt Ninetta in triomf weer het
dorp in gebracht. Het hele ge-emmer ná dat moment voelt als niet
organisch en duurt veel te lang en hoewel Ninetta’s vader prachtig
zingt is het verhaal van zijn desertie en uiteindelijke redding ook
mank aan alle kanten.

Hieronder een filmpje over ‘Die diebische Elster’. Let op Iscacco,
die stelend omme gaat… hij was de enige komische  en organische
noot in het gezelschap.

 

Hänsel und Gretel
De tweede avond hadden we ‘Hänsel und Gretel’ van Engelbert
Humperdinck. Ik kan er kort over zijn: het was een sprookje zoals
het hoort en met een vernuftige (decor)regie. Een Knusperhexe,
gezongen door een tenor, die niet helemaal door het orkest heen
kon tetteren, maar met zijn acteren alles goed maakte. Mijn
gasten waren collectief vertederd. Zo moet het en niet met een
vuilnisbelt en een pedofiele heks en dreiging, zoals de Nationale
opera het interpreteerde.

De derde avond splitsten we de groep dus in tweeën. Over Lucia
kan ik u niet veel vertellen: de gasten waren erg onder de indruk
van de zang van de titelrol (7 maanden zwanger, nou u!); de regie
kon hen minder bekoren.

Orfeo
Wij, de Orfeo-gangers kwamen stil van ontroering terug. Orfeo,
gezongen door een vrouw, acteerde zo overtuigend dat we in de
nabespreking consequent ‘hij’ bleven zeggen. In de opera waren
we collectief in tranen; sommigen van ons ook, omdat ze het
verhaal van geliefdes verliezen aan de dood kort geleden intens
hadden beleefd. Het resulteerde in een bijzonder kringgesprek in
de bar van het hotel, waarbij we de ‘bar-muzak’ maar even lieten
uitzetten: die voelde als ongepast. Ik vond het een ontroerend en
bijzonder gesprek en moest alle zeilen bij zetten om niet in de
ontroering mee te gaan. Voor dit soort avonden doe ik dit mooie
werk, besefte ik naderhand in bed.

In het filmpje hieronder de trailer van ‘Orpheus und Euridyke’ in
Wiesbaden. Prachtig, prachtig!