Soms moet je gewoon toegeven dat je het helemaal fout had. Dat doe ik nu.
Ik heb me altijd een fervent tegenstander genoemd van technologie langs de
krijtklijnen van voetbalvelden. Eén van de leukste aspecten van voetbal is dat
je de dag na de wedstrijd bij de koffieautomaat eindeloos kunt lullen over
de vraag of het nou wel of geen buitenspel was. Je kwam er nooit uit.
Volgens mij zou technologie, die onmiddellijk duidelijk maakt of het buitenspel
was, dat leukste aspect van het spelletje dood slaan. Dat viel mee want
vooralsnog waren het de zendgemachtigden die scherpe herhalingen lieten zien
die vooralsnog geen gevolgen hadden voor het verloop van de wedstrijd. Je kon
er nog over discussiëren of de scheids nou wel of niet . . . . . . .
Maar nu is, tijdens het WK voetbal in Rusland, er de videoscheidsrechter. Nog
tijdens de wedstrijd worden beelden teruggekeken en beslissingen genomen.
Discussie gesloten. Daarmee haalde je volgens mij een belangrijk deel van de
voetbalvreugde van een gemiddelde would be-coach onderuit.
Maar ik had het fout. Al dagenlang hoor ik op televisie mannen praten over het nut
van de videoscheids. Ze duiken werkelijk overal op om een mening te geven over
dit fenomeen. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat beslissingen van welke scheids
dan ook niet tot het gesprek van de dag zou leiden?