Iemand schreef dat de situatie in de wereld momenteel
zo slecht is dat het gevaar bestaat dat we teruggaan naar de
situatie in de jaren tachtig. Dat suggereert dat het een
gruwelijke periode was. Ik groef in mijn geheugen.
Het decennium dat wordt aangeduid als de jaren tachtig
begon met de geboorte van mijn eerste zoon. Ik was 25 jaar
en zelf nog nauwelijks meer dan een adolescent, getrouwd
met mijn eerste vrouw die in datzelfde jaar dertig werd.
Vandaar mijn vroege vaderschap. De geboorte van mijn
zoon was een euforisch moment. Me dunkt een mooi begin
van de jaren tachtig.
In datzelfde jaar keerde ik na een onderbreking van twee jaar
als redactiechef terug naar de Barneveldse Krant waar ik mijn
journalistieke loopbaan was begonnen. Daar hoorden een huis,
een auto en een goed salaris bij. Bovendien gingen we de
uitdaging aan om van die krant een dagblad te maken. Wat
moet je nog meer als 25-jarige aan het begin van de jaren tachtig?
Datzelfde decennium werd ik gegrepen door het christelijk
geloof en liet ik mij dopen en deed ik belijdenis in de protestantse
kerk. Op dat moment een aaneenschakeling van blijde
gebeurtenissen. Mijn tweede zoon werd geboren.
Mijn huwelijk ging niet goed, het vaderschap bleek niet
eenvoudig voor een jongeman en de jaren tachtig kenmerkten
zich door persoonlijke wanorde, maar dat lag aan mij niet
aan de wereld. De wereld werd beheerst door de Koude Oorlog
en demonstraties daartegen. Desalniettemin kwam de Rus
nog niet in de buurt van onze achtertuin.
Zo tegen het einde van het decennium besloten we de crisis
die ons leven was het hoofd te bieden met een nieuwe start
in een andere wereld: Brabant. Dat dat uiteindelijk niet de
oplossing was lag evenmin aan de wereld, maar aan onszelf.
De jaren tachtig waren geen gemakkelijke jaren, maar dan
heb ik het over mijn persoonlijke leven. Misschien werd ik
daardoor zo in beslag genomen dat ik niet heb gemerkt dat
dat decennium in z’n algemeenheid een periode was waarnaar
wij nu collectief niet terug moeten verlangen.
Ximaar
4 april 2022 at 14:16
Ik heb de jaren 80 bewust meegemaakt en luisterde enorm veel naar een hele serie wereldomroepen, omdat ik onze kliek niet het volle vertrouwen gaf. Heb in die tijd zelfs naar de Ukraïnse omroep geluisterd in het Duits. Net als Litouwen hadden zij als deelrepubliek een eigen omroep die goed in NL te ontvangen was. Uit de Litouwen kwam wel wat kritiek op Moskou, uit Kiev zeker niet. Kwam bij een bedrijf te werken die een klus had in Tsjechoslowakije. Ik ben daar niet voor werk geweest. De grap was dat collega’s die het oostblok maar nix vonden, na een bezoek aan dat land dat bevestigd zagen. Er gingen ook mensen heen die het er allemaal niet zo vreselijk vonden en die kwamen met positievere verhalen terug. Dus bedacht ik 1 van mijn fietsvakantietochten door Praag te laten gaan. Deed dat met gemengde gevoelens en kwam met dito gevoelens terug. Vond het er lekker rustig op de weg, maar hun verkeer stonk wel erg naar nafta. Gebak en bier was er spotgoedkoop. De mensen waren behoorlijk aardig en behulpzaam op 1 persoon na. Die begon in het Tsjechisch naar me uit te halen. Verstond er niets van. Er kwam iemand bij en die vertaalde het. De uithaler dacht dat ik een Tsjech was en begreep niet dat ik op mijn leeftijd zo’n ‘mooie/dure’ fiets kon hebben. Ik had ook helemaal geen dure fiets voor Nederlandse begrippen. Toen ie begrep dat ik uit NL kwam was alles goed. Dan wilden ze ook wel met je in het Duits praten. Een paar jaar later ben ik (onbedoeld) dwars door Belfast gefietst tussen 2 stations. Overal zwaarbewapende soldaten in een grauwe stad. Dat kwam een stuk negatiever op me over. Het enorme geknoei met de Vietnamoorlog was veel eerder. Het Russisiche gekluns in Afghanistan begon in de 70’er jaren. Naar mijn gevoel waren er ook veel meer vliegtuigkapingen in de 70’er jaren.