Een mens kan soms gebukt gaan onder kleine ergernissen. Een deur die
oorverdovend piept. Een object dat eigenlijk in de weg staat. Allemaal dingen
die je met een even kleine inspanning kunt oplossen, maar je doet het niet
want het zijn geen constante ergernissen. Of je bent er gewoon te lui voor.

Ik worstel al jaren met veters. Ze gaan altijd los. Vaak leg ik er een dubbele
knoop in maar net zo vaak niet. Je veters zitten los, hoor ik dan. Dat weet
ik ook wel, denk ik dan, maar ik zeg: oh dankjewel. Dan ga ik gebukt en leg er
weer een knoop in.

Veters slijten, dus deze week stapte ik bij de schoenmaker binnen om een
paar nieuwe te kopen. Het was een rondborstige schoenmaker met pretogen
en een snor. Het type gezellige Brabander. Ik koos drie paar veters uit.
Oranje, blauwe en gele. Dat is mijn dingetje, bonte veters om kleur aan het
leven te geven.

De schoenmaker begon ondertussen over de horrorsneeuw des doods die
in de media was voorspeld maar die niet was gekomen. Je hoorde de teleurstelling
in zijn stem. Sneeuw betekent namelijk dat mensen toch dat gat in de zool laten
lappen. Je kunt de media niet vertrouwen, zei hij. Ik maakte mij bekend om met
gezag zijn woorden te kunnen onderstrepen.

U weet toch hoe dat moet met waxveters he, vroeg hij.

Nee, zei ik. Van media weet ik wel iets maar van veters niet. Ik blijf bij mijn
eigen leest.

Van waxveters, zei hij, moet je bolletjes maken, die moet je met je handen
draaien zoals gehaktballetjes. Daarna moet je ze pas in je schoen doen. Doe je
dat niet dan gaan ze steeds los.