‘Ik werk het liefst bij gewone mensen’ 14 november 2018

Het voordeel van twee linkerhanden is dat je op gezette tijden vakmensen
in huis hebt die problemen kunnen oplossen en verfraaiingen kunnen
aanbrengen waar jij alleen maar van kunt dromen. Het enige dat jij hoeft
te doen is koffie aanslepen en rekeningen betalen.

Ik ben gek op vakmensen. Ademloos kijk ik hoe zij zaken aanpakken en ik
luister altijd graag naar hun verhalen. Er komt altijd een moment dat ze vragen:
wa doede gij vur werk? Als ik dan vertel dat ik bij Omroep Brabant werk is
de volgende vraag meestal: kende gij dan . . . . ? En dan komt er een naam
van een bekende presentator of verslaggever. Waarop ik dan altijd zeg: tuurlijk
en die mag ik op verjaardagen kussen.

Sommige vakmensen beginnen mij spontaan spannende verhalen op te dissen.
Dat ik niet denk dat ik de enige ben met een beroep dat je op plekken brengt
waar andere mensen nooit zullen komen. Ik vertel nooit dat ik 99,9 procent van
mijn tijd gewoon aan een bureau zit en dagelijks op mijn fietske heen en weer
pendel.

Neem nou de gootsteenontstoppingsmeneer. Die vertelde me een tijd geleden
dat die ene woonwagenbewoner die neergeschoten was en waar Omroep Brabant
zoveel over had geschreven, getrouwd was met een vrouw die de beste vriendin
van zijn vrouw was. Hij kende het slachtoffer goed en vertelde me allerlei saillante
details. Ondertussen dacht ik: dan ben ik vermoedelijke one handshake away van
een misdadiger.

De afgelopen dagen is er in onze woonkamer een nieuwe vloer gelegd. De
vloerenlegger was niet alleen een jaloersmakende vakman, hij was ook nog eens
een onderhoudend causeur. Het ene na het andere verhaal rolde uit zijn
mond tijdens koffiepauzes (het valt me altijd op dat vakmensen tijdens het werk
nooit praten maar keihard doorwerken).

Hij vertelde dat hij regelmatig in miljoenenkostende villa’s honderden vierkante
meters parket moet leggen. Het komt meer dan eens voor dat die moderne kastelen
worden bewoond door louche types.

Op een dag was hij ergens binnen gekomen en zag hij in een kleine slaapkamer
een grote berg contant geld opgestapeld liggen. “Wat doe je dan?” vroeg ik.
“Niks”, zei hij, “gewoon mijn werk doen”.

Een paar maanden nadat hij de klus bij die verzamelaar van bankbiljetten had
geklaard zag hij een foto van de man in de krant. Hij was doodgeschoten.

“Ik werk eigenlijk het liefst bij gewone mensen”, zei de vloerenlegger. We
namen nog een bakkie.

  1. Karin van Raam Open (reply)

    14 november 2018 at 20:39

    Leuk verhaal en herkenbaar. Volgende week komt de rioolmeneer hier weer langs.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *