De treitervlogger heeft officieel zijn intrede gedaan in de Nederlandse
journalistiek. Een jaar geleden werd Ismail Ilgun uit Zaandam door
minister-president Mark Rutte nog tuig van de richel genoemd, sinds
vorige week behoort Ismael tot de stal van AD-verslaggevers. Hij
trekt met zijn cameraatje de ‘achterbuurten’ in om het leven daar
vast te leggen. Ik vind het een briljante zet van de AD-collega’s om Ilgun
in te lijven.

Een jaar of vijftien geleden klaagde toen nog overwegend
wit journalistiek Nederland steen en been dat er geen allochtone
journalisten waren. Omdat de witten niet konden doordringen in de
gemeenschappen van de allochtonen hadden zij het gevoel dat zij daardoor
een belangrijk deel van het nieuws misten. Dat kunnen we nu wel als
een understatement beschouwen.

Met behulp van vakbonden en hoofdredacties werden journalisten
vrijgemaakt om allochtoon talent te werven. We gingen de paden op en
de lanen in op zoek naar nieuwe collega’s met een licht getinte dan wel
donkere huidskleur.

Meestal kwamen we terug met de mededeling dat we ze niet konden
vinden. Dan werden er weer vergaderingen belegd waar wij van geslaagde
allochtone journalisten die hun plek hadden gevonden in het Hilversumse
op ons donder kregen omdat we niet goed genoeg gezocht hadden.

En nu was daar opeens Ismael, een ruwe diamant die dankzij de nieuwe
media in de schoot werd geworpen. Het AD ziet zijn potentie en
gaat hem slijpen. Een slimme zet, want nu komt deze krant eindelijk
op plekken waar de witte journalisten nooit komen. Ik zou willen dat
wij twintig jaar geleden tegen een Ismael waren aangelopen, dan zou
de kloof tussen de gevestigde journalistiek en een heel groot deel van
onze landgenoten waarschijnlijk niet zo diep zijn geweest.