The Get Down 31 augustus 2016

Het kwam eigenlijk door programmamaker Merlijn Passier. Hij trok
mij over de streep om de nieuwe Netflix-serie The Get Down te gaan
kijken. En nu ben ik lyrisch.

Ik kijk veel series. De meeste samen met Marlies, maar soms scheiden
onze wegen omdat we niet altijd dezelfde smaak hebben. Op het
werk gaat het nogal eens over die series. Welke heb jij gezien? Heb
je nog goeie tips?

Of het gaat over all-time favorieten. Breaking Bad scoort hoog. Voor
mij staat Fargo op nummer één. Dat is zo sfeervol gemaakt met prachtige
verstilde beelden van sneeuwlandschappen.

Mooie beelden zijn voor mij minstens zo belangrijk als het verhaal.
Toen Netflix The Get Down aanprees – het schijnt de duurste serie
te zijn die ze ooit gemaakt hebben – was ik niet meteen enthousiast.

Het verhaaltje vond ik  dun. Jongeren proberen via muziek
te ontkomen aan hun kansloze bestaan in The Bronx, jaren zeventig.
De trailer vond ik ook niet overtuigend.

Tot Merlijn dus zei dat de serie een kans verdient. Zijn status als
programmamaker is voldoende om het advies op te volgen. Dat was
maar goed ook. De serie is van een grote visuele schoonheid. De
wereld waarin het verhaal zich afspeelt (DJ’s, rappers, graffiti) is
niet de mijne, maar het is wel meer dan boeiend om er op deze
manier kennis van te nemen.

Wat ik ook belangrijk vind is dat de serie, ondanks de keiharde
wereld waarin hij zich afspeelt, niet gewelddadig is om de
gewelddadigheid. Het is bij vlagen te lief, maar dat vind ik wel
prettig op z’n tijd. En ik vind het ook niet verkeerd af en toe vol te
schieten omdat de serie ontroerend is.

De veerkracht van de jongeren in hun ogenschijnlijk uitzichtloze wereld
vond ik  inspirerend. Ik zou zeggen: neem mijn advies net zo serieus als
ik dat van Merlijn: ga die serie kijken.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *