Ik heb vanmorgen weer een gesproken column gehad in het radioprogramma
Sportlunch van Omroep Brabant. Uitgangspunt is “de ergernis van . . . .”.

Hieronder de tekst:

Ik had mij heilig voorgenomen mij nooit meer te ergeren aan de FIFA,  u weet wel
de internationale voetbalbond. Die club zetelt op een andere planeet dan wij en
waarom zou ik me ook al gaan ergeren aan een ander universum. Er is tenslotte
genoeg mis op deze planeet om af en toe eens flink uit de slof te schieten.

Maar de voetbalbobo’s zijn er toch weer in geslaagd mijn humeur te bederven. De
meest besloten vriendenclub ter wereld heeft namelijk bedacht de eigen werkgroep
die zich bezig houdt met de strijd tegen racisme in het voetbal op te heffen.

Dat is hun goed recht, maar de argumentatie deugt niet. De taak van de werkgroep is
namelijk volbracht, zegt de FIFA. Onwillekeurig moest ik denken aan Johannes 19 vers 28.
Voor wie het niet weet, we spreken hier over de Bijbel. Jezus sprak de woorden
“het is volbracht” enkele seconden voordat hij de geest gaf. En iedereen die op de planeet
aarde leeft weet dat het werk van Jezus weliswaar was volbracht, maar dat de puinhoop
die wij mensen er daarna van maakten elke eeuw erger wordt.

Nou weet ik wel dat de FIFA zichzelf groter acht dan welke Messias dan ook, maar om te
zeggen dat het werk van een werkgroep tegen racisme is volbracht, grenst aan
heiligschennis in ieder geval is het hoogmoedswaanzin.

Iedereen die wel eens in een stadion komt weet dat racisme nog welig tiert en dat
het werk van een club die daar tegen moet strijden nooit volbracht kan zijn. Sterker nog:
over twee jaar is het WK-voetbal in Rusland. Nou ben ik er niet op uit de Russen te
tackelen, maar als je even googelt op voetbal en racisme dan komt wel opvallend vaak
Rusland boven drijven als een land waar dolle supporters iedereen die een kleurtje heeft
verrot schelden. De meeste zaken zijn niet bestraft.

Dan lijkt mij persoonlijk helemaal niks volbracht. Integendeel dan zou ik er een tandje
bij zetten. En daar sta ik niet alleen in. Eén van de werkgroepleden, Osasu Obayiuwana,
had ook liever gezien dat hij en zijn makkers door hadden mogen gaan. Hij was graag
geshockeerd geweest door het besluit van de FIFA, maar dat was hij niet. Hij was ook
niet verbaasd. De FIFA dacht er anders over en dat was het dan, zei hij tegen de engelse
krant The Guardian. Als dit bij een bedrijf gebeurt dan zouden wij spreken van een angstcultuur.

Brieven die de heer Obayiuwane aan zijn bazen stuurde werden nooit beantwoord, zegt
hij ook. Misschien zou de FIFA ze wel beantwoord hebben als deze rechtschapen Afrikaan
een blanke Rus was geweest.