Het is vrij bal op het toneel van de Brabantse politiek 1 maart 2020

De problemen om in Brabant een meerderheidsregering te krijgen worden steeds groter.
Zaterdag haakte 50Plus af om als vierde partner mee te doen met VVD, FvD en CDA.
Die drie komen net een mannetje of een vrouwtje tekort om samen een meerderheid te vormen.

De argumenten van 50Plus om die rechtse coalitie toch niet in het zadel te helpen zijn divers.
Belangrijkste is dat de ouderenpartij zich nog te jong voelt om nu al bestuursverantwoordelijkheid
te dragen. Dat vind ik een drogreden. 50Plus heeft de afgelopen maanden in elke vergadering
van Provinciale Staten tegen de beoogde nieuwe coalitie aangeschurkt. Daarbij kwam nog dat
50Plus niet per se een gedeputeerde hoefde te leveren. Een ideale partner dus voor die andere
drie, die elkaar dan met elk twee gedeputeerden en steun van de ouderenpartij in evenwicht
zouden kunnen houden.

50Plus hoefde alleen maar één wens uit het verkiezingsprogramma in het nieuwe bestuursakkoord
te fietsen en verder gedoogsteun te leveren. Daar is verder weinig bestuursmoed voor nodig.
Maar nee, de partij doet het niet. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat de provinciale
afdeling door het landelijk bestuur is teruggefloten. Dat heeft al een geschiedenis van vallen en
opstaan en wil vast niet meegesleurd worden als in Brabant uiteindelijk de samenwerking met FvD
toch niet blijkt te werken.

Volgende kandidaat in het balboekje van VVD, FvD en CDA is Lokaal Brabant. Dat wordt nog wat.
Lokaal had in het verkiezingsprogramma een stevige energieparagraaf. Heel Brabant gasvrij staat
erin. Die partij moet nu samen met Forum, dat zich in onze provincie vooral heeft ontpopt als een
klimaatontkenner. Die partij vindt al die energiemaatregelen eigenlijk onzin. Ik ben benieuwd hoe
lokaal die samenwerking gestalte geeft en geloofwaardig blijft.

Er is nog een derde mogelijkheid: samenwerking met CU/SGP.  De vraag is of de drie anderen dat
willen. Voorman Hermen Vreugdenhil is een taaie rakker. Die zal het onderste uit de kan willen
voor steun. Als hij niet vanuit Den Haag wordt teruggefloten natuurlijk. Want was het niet zo dat
CU-leider Gert-Jan Segers niet wilde dat FvD toetrad tot de ECR-fractie van het Europees Parlement.
Waar ook CU en SGP deel van uitmaken? Misschien wil hij zich niet met Brabant bemoeien, maar
dan bemoeien zijn Haagse collega’s zich wel met hem. Zijn coalitiegenoot D66 heeft als partijleider
Anne-Marie Spierings, de Brabantse gedeputeerde die thuis zo hard heeft gevochten voor de
stikstofmaatregelen. Die lijntjes zijn allemaal zo kort.

Het is akelig stil in het provinciehuis. De Brabantse bevolking hoort officieel niks van de onderhandelaars.
Dat vind ik niet zo verwonderlijk. Het kan niet anders of het zijn taaie onderhandelingen. Ik heb me
al vaker afgevraagd hoe je als VVD eerst mee tekent voor de strengste stikstofmaatregelen van Nederland
om vervolgens samen te gaan met een partij die roept dat er geen stikstofprobleem is, maar dat we te
veel natuur hebben. Alleen om een tekst te bedenken waarin die twee dingen in één zin passen moet
je heel lang masseren.

Vanuit Den Haag is bemoeienis met wat er in Brabant gebeurt. Daar hebben ze een heel ander referentiekader.
CDA-politica Madeleine van Toorenburg  schoof openlijk aan bij fractieberaad tijdens een
crisisvergadering in Provinciale Staten. Jesse Klaver, Rob Jetten en Geert Dales  (50Plus) roepen van alles.
Anderzijds zijn er ook geluiden dat landelijke politici juist de boel de boel willen laten. Vooral in de
Eerste Kamer hoor je dat. Want als het in Brabant weer voortijdig klapt dan kan de Zwarte Piet naar
Forum en dat is weer gunstig als er landelijke verkiezingen zijn. Regeren is vooruitzien, ook als dat over
de rug van Brabant moet.

Op dit moment is het vrij bal op het politieke toneel van Brabant. Het belangrijkste gebeurt in de – met name
door FvD zo vermaledijde – achterkamertjes. Daar wordt gestoeid en gemasseerd, gegeven en genomen.
Dat gebeurt allemaal onder druk van “Den Haag”, morrende Brabantse CDA’ ers, een VVD-fractie waarvan
een deel per se nooit meer over links wil regeren, tienduizend boze boeren en ruim twee miljoen mensen
zonder tractor maar die ook Brabander zijn.

Wat er ook uit die hoge hoed komt, het aanzien van de Brabantse politiek zal voor jaren beschadigd zijn.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Wat er nu gebeurt is heel on-Brabants 8 februari 2020

Toen ik dertig jaar geleden van de Veluwe naar Brabant verhuisde zei een collega daar:
ga jij echt tussen de autosloperijen, woonwagenkampen en varkensboeren wonen. Hij kende
Brabant als doorgangsland naar zijn vakantiebestemming in Zuid-Frankrijk.

De A2 en de A50 waren er nog niet, dus je bracht op weg naar de Provence relatief veel
reistijd door op Brabantse tweebaanswegen.

Vanwege het ontbreken van die snelle verbinding woonde ik doordeweeks een aantal maanden
bij een hospita voordat ik een huis had gevonden. Zij leerde mij een paar dingen: Brabantse
gastvrijheid is een vorm van eigenbelang, voor wat hoort wat; Brabanders juichen met hun
handen in hun zakken; Brabanders naaien hun eigen naad; misschien is nee.

Welkom in Brabant.

Mijn hospita zette dingen graag zwaar aan, maar ze bleek niet helemaal ongelijk te
hebben. Desalniettemin bouwde ik hier een leven op, voornamelijk met Brabanders die
aan geen enkel stereotiep voldoen en waar ik veel van hou.

Ik zag Brabant veranderen. Mensen boven de rivieren zeggen wel eens dat Brabant zelfbewuster
is geworden. Dat is onzin. Brabant is altijd zelfbewust geweest, boven de rivieren zien ze dat nu pas.

De eerste grote crisis die ik meemaakte (dan heb ik het niet over persoonlijke zaken)
was het faillissement van DAF en het vertrek van Philips uit Eindhoven. De wereld
stortte in, zo leek het.

Onder leiding van twee achtereenvolgende PvdA-burgemeesters (Welschen en Van Gijzel)
en nauwe samenwerking met weldenkende ondernemers die verder keken dan hun eigen
portemonnee werd Zuidoost-Brabant aan de haren uit het moeras getrokken. Als de nood het
hoogst is sluiten Brabanders de rijen en worden muren tussen links en rechts afgebroken.

Ondertussen ontwikkelde Brabant zich tot het drugslab van Europa. Ik moet vaak denken aan
mijn Veluwse collega en mijn hospita die zei dat Brabanders hun eigen naad naaien. Ondertussen
bleek Brabant ook een voedingsbodem voor PVV en Forum voor Democratie. Brabanders zijn
gevoelig voor retoriek tegen de gevestigde orde.

Er kwam een tweede grote crisis, in de landbouw dit keer. De varkenspest en ruim zeventig
Q-koorts doden. Opnieuw sloegen links en rechts de handen ineen en zo kreeg Brabant de strengst
denkbare milieuregels.

Daardoor ontstond juist in deze provincie het besef dat we aan de vooravond staan van een
nieuw tijdperk, ingegeven door de klimaatcrisis. Ook de boeren, die van oudsher zo’n belangrijk
stempel drukken op deze provincie, zien dat. Het probleem is dat die boeren het tempo niet bij
kunnen houden. Dat komt niet omdat zij te langzaam gaan, maar omdat de politiek te snel gaat.

En dus kon Farmers Defence Force ontstaan want Brabanders zijn gevoelig voor retoriek tegen de
gevestigde orde. Totdat de holocaust erbij wordt gesleept en politici persoonlijk werden bedreigd.
Brabant mag dan een provincie zijn waar de criminaliteit welig tiert, maar er is wel een duidelijke
scheidslijn tussen de gewone Brabander en de criminele Brabander.

Ik zie nu de derde grote crisis in dertig jaar. Een politieke crisis. De VVD, inmiddels uitgegroeid
tot de grootste in de provincie, wil nu samen met CDA en FvD omdat ze er met linkse
bondgenoten van weleer niet meer uitkomen.

In mijn commentaar bij Omroep Brabant heb ik gezegd dat het ondenkbaar is dat je in het huidige
tijdsgewricht gaat samenwerken met een partij die zegt: er is geen stikstofprobleem, we hebben
te veel natuurgebieden. Maar goed, mijn denkvermogen is ook maar beperkt.

De twee vorige crises waren een economische- en landbouwcrisis. Brabanders van links en rechts
zetten daar samen de schouders onder omdat zij zagen dat provinciegenoten massaal werkloos
dreigden te worden of omdat ze zagen dat provinciegenoten slachtoffer dreigden te worden van
nare ziektes en omdat ze zien dat de natuur naar de haaien gaat.

Nu er een crisis is in het eigen politieke huis lukt het niet uit een impasse te komen. Dat is heel
on-Brabants. Zoveel weet ik na dertig jaar wel van deze provincie.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *