Rangen 18 februari 2017

(Door Ab Klaassens)

In 1953 was ik dienstplichtig soldaat. Op een mededelingenbord in een barak
op de vliegbasis Leeuwarden zag ik een brief hangen waarin het
beroepspersoneel werd uitgenodigd voor iets feestelijks.

De brief was gericht aan:

De  officieren en hun dames

De onderofficieren en hun echtgenotes

De korporaals/manschappen en hun vrouwen

Ongeveer twintig jaar later kreeg ik als verslaggever van Het Deventer
Dagblad de volledige inventarislijst van een nieuw kantoor van de
rijksoverheid in handen. Niet de aard van de werkzaamheden maar de
ambtelijke rangen bleken bepalend voor het aantal bureauladen, de aard
en de maten van de vloerbedekking, de wandversiering en het servies dat de
koffiedames van toen moesten gebruiken op hun rondgang langs de burelen:
mooi porselein voor de hoogste rangen, lomp aardewerk voor het klootjesvolk.

Aan het begin van de jaren zeventig was ik in Eindhoven beland. Daar zag ik,
bij een bezoek aan het politiebureau, dat de agenten ‘halt en front’ moesten
maken als ze in de bureaugangen de hoofdcommissaris zagen aankomen.

Nu, een halve eeuw later, is op internet iedereen ‘jij’.

En Albert Heijn schrijft mij briefjes die beginnen met ‘beste Ab’.

  1. Laurent (reply)

    18 februari 2017 at 20:46

    Tjee, begin jaren zeventig nog, op dat politiebureau??

    Het mooiste vind ik het als men heden ten dage binnen één brief wisselt tussen u en jij 😀

  2. Laurent (reply)

    18 februari 2017 at 20:48

    Ik gaf eind jaren negentig eens computercursus in het gemeentetehuis van Capelle a/d IJssel. De vloer waarop de burgemeester resideerde had een luxere kwaliteit vloerbedekking…

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Handhaving 3 januari 2017

(Door Ab Klaassens)

Minister Van der Steur van Veiligheid en Struikelbrokken heeft het verbruid
bij politiemensen die tijdens de jaarwisseling zijn belaagd door  volk dat
handelt in duisternis.

De  politiemensen willen middelen om hun werk te kunnen doen en omdat die
middelen uitblijven vinden ze  het bij tweet verstrekte mededogen van de
minister onwaarachtig.

De politiemensen hebben dat bij re-tweet laten weten, maar hun meerderen,
meestal goud-gegalonneerde receptiegangers hebben deze vormen van vrije
meningsuiting de kop ingedrukt.

Wat beklijft is de klacht dat politiemensen niet de middelen krijgen om hun
werk te kunnen doen. Dat zie je bevestigd in berichten over vermindering van
toezicht  op de handhaving van verkeersregels, dat zie je bij de vermindering
van aangifte-bereidheid bij door criminelen benadeelde burgers.

Niettemin neemt  de overheid, landelijk, provinciaal en gemeentelijk besluiten
die geen zin hebben zonder handhaving door de politie.

Zoals in alle geledingen van de maatschappij krijgen degenen die met de
uitvoering zijn belast de kritiek te verduren als de hoger geplaatsten weer eens
een ballon hebben opgelaten.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Politie 20 januari 2016

De bel ging. De bel van het bellentableau, beneden. In mijn beeldschermpje
zag ik een oudere kale man. Ik heb een trauma opgelopen van een oudere kale
man dus mijn alarmbellen rinkelden harder dan de bel deed.

politielogo

We zijn van de politie, zei hij. Of ik open wilde doen want ze moesten bij een
buurvrouw zijn die niet antwoordde. Hij hield iets met een politielogo voor de
lens.

Maandag hing in de lift een briefje dat we alert moesten zijn omdat er een
man in ons complex was geweest die met smoesjes probeerde binnen te
komen. Volgens de beschrijving van de medebewoner had die man een Noord-
Afrikaans uiterlijk. De politieagent was duidelijk een Noord-Europeaan.

Iedereen kan wel zeggen dat ie van de politie is en zo’n logo kan ik ook maken,
zei ik in de hoorn.

Wat wilt u dan, vroeg de agent.

Een legitimatie met een foto, zei ik. Die toonde hij. Ik liet hem binnen.

Tien minuten later ging de bel van onze eigen voordeur. In de gang stond
diezelfde man samen met een collega met een Noord-Afrikaans uiterlijk.
Beiden gekleed alsof ze vanmorgen, staand voor de kledingkast dachten, wij
gaan vandaag als boefjes.

De kale gaf me een hand en stelde zich voor als Erik en tegelijk met zijn
collega toonde hij nogmaals zijn identificatiebewijs.

Ze kwamen zich afmelden en mij bedanken voor de medewerking. De
mevrouw die ze wilden spreken was er niet.

Schijnbaar wilden ze verantwoording afleggen en me geruststellen maar toen
ik ze nog eens goed monsterde werd ik nog meer wantrouwend.

Ik had nog nooit twee zulke boeventronies bij elkaar gezien. Werkelijk niet.
Als je ze voor een misdaadfilm zou moeten casten zou je ze niet vinden. Die
twee kunnen in de meest duistere milieus undercover.

Desondanks zei ik: Sorry dat ik zo wantrouwend was (ik zei expres geen
wantrouwend ben) , maar er heeft deze week schijnbaar iemand geprobeerd
met een smoes binnen te komen. Misschien kwam u daar wel voor. Daar
gaven ze geen antwoord op.

De kale en de Noord-Afrikaan begrepen het. Zouden zij ook zijn,
wantrouwend.

  1. Wieneke (reply)

    20 januari 2016 at 17:37

    Ja maar, waren het nu wel of geen echte politiemensen?

  2. Harry Perton (reply)

    20 januari 2016 at 18:46

    Was het niet zo: boeven vangt men met boeven?
    (Er is een stripverhaal van Hans Kresse over Vidocq, de politiecommissaris van Napoleon. Ook deze Vidocq had een crimineel verleden.)

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *