(Door Ab Klaassens)

Voor de pakjesbezorgers zijn aan huis gekluisterde bejaarden als Eef en ik
ideale medewerkers in een straat waar de deuren vaak gesloten blijven als de
deurbel heeft geklonken.

De tweeverdieners laten veel komen maar zien ontvangen als iets dat je gerust
aan het toeval kunt overlaten. Het toeval zijn wij dan, zodat wij dikwijls in hal
of gang over dozen moeten klimmen met een  twintigdelig bouwpakket voor
de modernisering van de ouderslaapkamer.

Toen wij van de week  terugkwamen van het boodschappen doen viel mijn oog
op een pakketje dat iemand – ik vermoedde de pakjesbezorger – op de kliko
van onze buren had gelegd. Het was een royaal gevulde  multi-size envelop
geadresseerd aan onze buurman.

Ik vond het niet veilig het pakketje daar zo te laten liggen, wetend dat de
buren en hun kinderen pas laat in de middag thuis zouden komen.

Ik nam het mee naar binnen en meldde dat met een briefje.

Schaterend kwam de buurman het pakketje een paar uur later halen. Dochter
Lieke had wat afval in een oude enveloppe gedaan en wilde dat in de grijze
afvalbak deponeren. Maar de deksel van de afvalbak was vastgevroren.
En daarom . . . .