Ik hou niet van nasynchroniseren
De NPO wil gaan experimenteren met nasynchronisatie in plaats van
ondertiteling. Persoonlijk ben ik voor authentieke stemmen van acteurs en
dus voor ondertiteling. En ach, hoe vaak hebben wij op kantoor en aan de
borreltafel niet de grap gemaakt van een cowboy die roept: Hey Jack wollen
Sie ein whisky? Dat willen we toch niet.
De hele discussie (als u hem niet heeft meegekregen wordt ie misschien alleen
in mijn bubbles gevoerd) doet mij denken aan een paar dingen die ik heb
meegemaakt.
Het begint ergens in de jaren tachtig. Ik bracht een bezoek aan de universiteit
van Boedapest waar ik aan de praat raakte met iemand uit Zuid-Afrika.
Ondanks onze taalroots besloten we na een minuut of vijf toch over te
schakelen op Engels. Op een gegeven moment vroeg hij aan mij waar ik
Engels had geleerd. Op school, zei ik. Hij vond mijn Engels heel behoorlijk
maar ik klonk als een Amerikaanse acteur, zei hij.
Decennia later raakte het in zwang films te downloaden via obscure websites.
Daar heb ik mij enige tijd aan bezondigd. Er was een film met Al Pacino die ik
graag wilde zien. Downloaden duurde toen best lang en ik was blij toen ik
na een uurtje de film op mijn computer kon zien. Gespannen drukte ik op de
playknop. Hij bleek geplaatst te zijn door iemand uit Korea die zelf alle
stemmen deed. Maar dan ook alle en zo dat het oorspronkelijke geluid niet
meer te horen was. Ik heb er geen Koreaans door leren spreken.
Later zag ik films die door amateurvertalers met namen als Bierdopje waren
ondertiteld. Hardwerkende lieden die soms goed waren maar soms ook niet.
Er waren momenten dat ik harder moest lachen om de ondertiteling dan om
de film zelf.
Eénmaal hebben wij naar Das Leben der Anderen gekeken. Waarschijnlijk
had de vertaler de teksten door de eerste versie van Google Translate gegooid
want die teksten hadden soms niks te maken met wat de acteurs zeiden. Nu
verstaan wij het Duits heel goed, maar de witte letters in beeld leidden zo af
dat we er mee gestopt zijn. Later heb ik deze voortreffelijke film op legale
wijze gezien en dat was ook meteen het moment dat ik besloot te stoppen met
downloaden. Tegenwoordig zijn de mogelijkheden om goede films te zien voor
een paar tientjes legio, dus het hoeft ook helemaal niet meer.
Het dieptepunt was toen ik de film Vicky Victoria Barcelona van Woody Allen
keek. De film kent ook een verteller, volgens mij was dat Allen zelf. Daarin
komt een scene voor waarin een man en een vrouw op het punt staan samen
in bed te duiken. De dame gaat kort daarvoor over haar nek en het feest gaat
niet door.
Even later is er een tweede poging met goed gevolg. De verteller vertelt: This
time she kept her food inside.
Maar ik las toch echt de volgende vertaling: Dit keer hield ze haar poot stijf.
Ik ben voor ondertiteling zodat we buitenlandse talen horen spreken. Met
professionele ondertiteling kan dat volgens mij bijdragen aan een goeie
taalontwikkeling.
Laurent Bruning
22 juli 2018 at 11:30
Het is een belachelijk idee inderdaad, Maar goed, ik kijk toch al nauwelijks televisie meer.