Doe de spots maar aan, de band gaat spelen 20 december 2019

In de Tielse woonwijk waar ik ben opgegroeid speelden we niet alleen cowboytje of stoepranden.
Met een aantal jongens hadden we een beatbandje opgericht. Die herinnering popte gisteren
op in mijn hoofd.

Het was geen echte band. Onze ouders waren niet kapitaalkrachtig genoeg om ons zoveel zakgeld
te geven dat we echte instrumenten konden kopen. Die hadden we zelf gemaakt met alles wat
we konden vinden. Onze gitaren hadden snaren van postelastiek. Dat hadden we genoeg want
mijn vader was postbode.

Onze band draaide plaatjes op de pick-up en wij playbackten. We hadden een naam: De Burt von
Moonen Bluesband. Genoemd naar één van ons, Bertie van Maanen. Hij was iets ouder dan de anderen
en dus de leider. Bovendien groeide zijn haar al in de richting van het hippiedom terwijl wij nog
een bloempotkapsel hadden.

Op een dag besloten we dat onze performance zo goed was dat we zouden optreden voor alle
kinderen in de buurt. We mochten van de ouders van Bertie hun schuurtje voor één keer verbouwen
tot poppodium. De hele zaterdag sleepten we fietsen, gereedschap, de kruiwagen en de bezems
uit het  schuurtje.

’s Middags hingen we posters van onze favoriete bandjes aan de wand. De ouders kwamen om
beurten nieuwsgierig kijken en zagen dat het goed was. We hadden één probleem: geen zakgeld
voor Exota en chips. De ouders zagen ons gebrek en spontaan lapten ze allemaal een rijksdaalder.
We spoedden ons naar de buurtwinkel en waren de koning te rijk. Het werd een onvergetelijk optreden.

Het verhaal popte op omdat ik dit jaar samen met het bestuur en vrijwilligers getrokken en
gesleurd heb om de lokale Omroep Meierij te professionaliseren. Als enige professional ben ik
de kartrekker. Het is een Echternachprocessie. Voor de niet-katholieken: twee stappen vooruit,
één achteruit.

Er waren dit jaar geluksmomenten, maar ook momenten dat ik me vertwijfeld af vroeg waar ik
het allemaal voor deed. Het gaat meestal goed, maar het gebrek aan journalistiek attitude bij het
gros van de vrijwilligers breekt mij als professional soms op.

De afgelopen weken hebben het bestuur en ik een aantal keren gesproken over de toekomst. Eén
ding was duidelijk: we gaan door tot het bittere eind. Gisteren kregen we opeens bericht dat onze
aanvraag bij het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek is gehonoreerd. We krijgen geld voor
menskracht en dat betekent dat we een professionaliseringsslag kunnen maken waar ik
eergisteren nog niet van durfde dromen.

Dat was nog niet alles. De gemeente Meierijstad kijkt regelmatig in ons schuurtje en ziet dat we
goed bezig zijn. Er komt wat extra geld om een aantal mooie ideeën die op de plank liggen om te
zetten en al even mooie TV-programma’s.

Het vervult mij met veel trots dat al het geploeter van het afgelopen jaar op deze manier wordt
gehonoreerd. Hulde voor het bestuur dat een visie heeft en die zo heeft verwoord dat we er
klinkende munt voor terugkrijgen. Hulde voor al die vrijwilligers die zich een slag in de rondte
werken voor hun omroeppie. En wat mezelf aangaat? Het ligt niet in mijn aard mijzelf op de borst
te kloppen. Ik citeer een vrijwilliger die mij gisteravond heel laat appte: “Een club met vele
eilanden moet een goede coach hebben om er één goed lopend land van te maken”.

Ik zeg: doe de spots maar aan, de band gaat spelen.

  1. maria (reply)

    22 december 2019 at 17:01

    Wat leuk Jan! Zowel de herinnering als je huidige ‘band’.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

De dood of de gladiolen 26 maart 2018

Toen ik vanmorgen de studio van Omroep Meierij binnen stapte was iedereen
in opperbeste stemming. De kickoffuitzending van afgelopen zaterdag was
geslaagd. Althans op zender. Tijdens de opname, afgelopen zaterdag, ben ik
duizend doden gestorven. Maar het is zoals burgemeester Kees van Rooij van
Meijerijstad na afloop zei: “Over een jaar lach je daar om”.

Dat ik zaterdag bij vlagen mijn wereld zag instorten kwam omdat na twintig
minuten bleek dat het geluid van de opname overstemd werd door een sonore
brom. Even leek het er op dat al het werk van zoveel mensen voor niks was
geweest. Maar toen stond het team van enthousiaste vrijwilliger in de
regiekamer als één man op. Meer bepaald, ze doken onder tafels door om aan
snoertjes te trekken.

Omdat een baas  met twee linker handen op zo’n moment alleen maar in de
weg loopt en mijn gevoel van onmacht en frustratie alleen maar tot
onherstelbare verstoring van goede persoonlijke relaties kon leiden, ben ik
een potje gaan kniezen in het keukentje. Bovendien hoefde niemand te zien
dat ik ook gewoon een sentimentele vent ben bij wie af en toe een traantje
over de wangen biggelt. Ondertussen knokten de techneuten aan de andere
kant van de gang voor de dood of de gladiolen. Het werden gladiolen. Over
een jaar lachen we er om.

Het doet mij denken aan de allereerste TV-uitzending van Omroep Brabant.
Een historisch moment voor onze provincie. Er was een lijntje gelegd met de
Stadsschouwburg in Eindhoven waar iedereen in Brabant die er op dat
moment toe deed, was uitgenodigd om via een groot scherm mee te kijken. Na
een paar minuten ging het beeld op zwart. Wij, de aanwezige collega’s, konden
wel massaal door de grond zakken. Nu is dat kleine drama verworden tot een
anekdote waar we hartelijk om kunnen lachen. De mediawereld is er één van
veel vallen, maar steeds weer opstaan. Daar word je een grote vent van.

  1. Carin (reply)

    26 maart 2018 at 20:36

    Spannend tot het laatst, eind goed al goed, gefeliciteerd Jan de verkiezingsman!

  2. Antoon Buiting (reply)

    26 maart 2018 at 23:30

    Ik was erbij, weliswaar in de zaal, maar voelde de spanning. We wilden als nieuwe omroep laten zien waartoe we in staat waren. In dit eerste kwartaal hebben we al een groot aantal onderwerpen in beeld gebracht maar dit zagen we als een soort masterproof. We hebben nu bewezen dat ons team technische tegenslagen op kan vangen, kan herstellen. zich op kan richten en onverstoorbaar een programma kan maken. Ga er bijvoorbeeld als presentator maar aanstaan. Ik zag het aan en stierf met Jan een tiental doden. Wat een verlichting dat het doorzettingsvermogen (ondersteund door enige krachttermen) het tij keerde! Dat betekent dat de toekomst persfectief biedt, goed perspectief! Daarom was ik een fan en ben ik een fan. Jan, bedankt voor je doorzettingsvermogen op momenten dat het tegen zat.
    Grote groet,
    Antoon

  3. Anny Stobbe (reply)

    28 maart 2018 at 15:31

    Geweldig werk, en met ingehouden adem, wat kan het spannend zijn, later met diepe zuchten van opluchting als het draait …
    Juweel van een uitzending dankzij de kracht van jou, Jan
    Stroomopwaarts ?

  4. Jan van Oort (reply)

    29 maart 2018 at 23:33

    Wat kan jij dit moment mooi verwoorden Jan! Ook wij, de cameramensen stierven duizend doden. Ik zal de krachttermen die we via onze koptelefoons binnenkregen niet herhalen, maar het maakte de spanning er niet minder om. Gelukkig waren er aan het eind van de uitzending zoals je zegt gladiolen. Vandaag hebben we afscheid van je genomen. Ondanks dat je er fysiek niet meer bent blijf je voor altijd verbonden aan Omroep Meierij. We gaan je wijze lessen, tips en vooral trucs om nieuws te vergaren in de praktijk toepassen. Bedankt dat je er was, het ga je goed…

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ik vrees nu al voor het Swiebertje-effect 15 maart 2018

Woensdagmorgen. Ik zit bij Omroep Meierij in gesprek met een man die een
verhaal heeft waar ik niks mee kan. De kolen onder mijn kont worden steeds
heter. Mijn telefoon rinkelt onophoudelijk. Normaal neem ik nooit op als ik in
gesprek ben, vind ik onbeleefd. Maar ja als het zo indringend wordt.
Misschien zijn mijn vrouw of mijn zonen wel in nood.

Het is een collega van Omroep Brabant. De TV-redactie had woensdagmorgen
bedacht dat het dagelijkse TV-Journaal wel iets extra’s kon gebruiken in de
aanloop naar de verkiezingen. Of ik wilde opdraven. Vijf dagen als statie langs
een stembusgang. (Ze dachten natuurlijk eerst aan een jonge, knappe,
getalenteerde,  vrouwelijke collega, maar die was te druk met andere
dingen. Zo hoorde ik later.)

Ik niet natuurlijk. Nee hoor, ik heb niks te doen. Welnee. Ik zit niet tot over
mijn oren in het werk bij Omroep Meierij, ik ben niet in mijn eentje bezig met
de productie van een twee uur durende live show waarmee wij ons als de
publieke zender voor Meierijstad willen presenteren. Ik hoef niet nog duizend
losse eindjes aan elkaar te knopen voor degene die mij over twee weken
opvolgt als hoofdredacteur. Ik heb niet dinsdag van een andere jonge
getalenteerde collega een megaklus in de maag gesplitst gekregen in verband
met de verkiezingen omdat hij het zelf te druk heeft.

Mijn geest schakelde als een dolle, maar ik kan geen nee zeggen, dus na een
half uur nadenken zegde ik toe mee te werken aan het TV Journaal. Dan maar
wat minder slapen de komende dagen. De eerste de beste jonge collega die
nog durft te zeggen dat oudere collega’s niet flexibel zijn die, die die . . . .  Nou
ja, dan gebeurt dat dus . . . .

Gisteren was mijn eerste optreden. Ze bleken mijn bijdrage een naam gegeven
te hebben. Voortaan ga ik door het leven als Jan de Verkiezingsman. Ik vrees
nu al voor het Swiebertje-effect.

(Laat maar, die grap van Malle Pietje kan ik zelf ook bedenken.)

  1. Eef (reply)

    15 maart 2018 at 14:45

    Wij hebben een Jan de Tuinopruimer.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Collega 13 december 2017

Ik werk tijdelijk in een dorp om daar als hoofdredacteur a.i. de lokale Omroep
Meierij van de grond te tillen. Mijn werkruimte is een vergaderkamertje in een
studio die is ondergebracht in misschien wel het mooiste sociaal-cultureel
centrum dat ik ooit heb gezien.

Heb je leuke collega’s, vroegen de collega’s van Omroep Brabant. Ik moest
lachen. Ik breng mijn dagen grotendeels door in stilte. Af en toe komt
er een vrijwilliger binnenlopen. Het zijn merendeels gepensioneerden. Ze
lopen binnen voor een praatje. Deze “collega’s” hebben het nooit over dingen
waar mijn officiële collega’s voor warmlopen. Het leven in dit Brabantse
Meierijdorp heeft een andere dynamiek dan ik op de redactie van Omroep
Brabant gewend ben.

Ik heb wel veel vergaderingen en besprekingen dus dan ontmoet ik mensen,
dat is overigens vaak ’s avonds. Waar je bij een professioneel bedrijf mensen
aanschiet om dingen te regelen, mail ik me nu suf. Alles gaat hier op afstand.

Het voordeel is dat ik weinig word afgeleid en dus veel kan doen. Maar als het
dan maandagmorgen is na de wedstrijd Ajax-PSV  heb ik niemand om effe
lekker over voetballen te zeiken, toch de belangrijkste bezigheid bij de
koffieautomaat.

Alleen op dinsdag en donderdag heb ik collega’s. Dat zijn Joep en Mariska,
twee mensen met een verstandelijke beperking die  – bij wijze van
dagbesteding –  samen met een begeleider Special Radio maken in de studio.
Denk niet te licht over hun programma want onlangs was Frans Bauer te gast
en ook Youp van ’t Hek schoof al eens aan.

Joep is een downer. Gelukkig is hij ook een PSV-fan. Hij weet alles van de
club. Toen ik dinsdagmorgen binnen kwam en Joep al in mijn werkruimte zat,
hoefde ik alleen maar te zeggen: “. Mogguh Joep, balen hè zondag . . . “.

“Maar woensdag winnen we van Groningen. En het seizoen is nog lang. We
worden kampioen”, antwoordde hij meteen.

Joep is een fijne collega. Als het ooit zover komt dat Omroep Meierij een
praatprogramma krijgt over voetbal weet ik al wie mijn Gijp wordt.

  1. Harry Perton (reply)

    15 december 2017 at 23:08

    Van Groningen winnen. Jaja.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *