Soms kun je van hele kleine dingen blij worden. Neem nou zaterdag. We waren met een groep vogelaars
in de Noordwaard. Samen zagen we bijna tachtig verschillende soorten met natuurlijk als hoogtepunt een
visarend die met grote takken aan het slepen was naar het topje van een elektriciteitsmast waar hij of zij
een nest probeerde te bouwen. En natuurlijk de blauwborst, een vogeltje waar elke vogelaar blij van wordt.

Nog vrolijker werd ik van twee jongetjes, ik schat ze een jaar of twaalf. Ze reden ons met hun fietsen achterop.
De jochies stopten en vroegen zonder verdere introductie: hebben jullie de visarend al gezien. Check. We
wisselden een paar woorden waarna de jongens verder fietsten naar de vogelhut.

Toen wij daar een paar minuten later aankwamen hadden zij zich al geïnstalleerd. Gewapend met verrekijkers,
camera’s en opschrijfboekjes tuurden ze over het water. Als rechtgeaarde vogelaars zeiden ze dat we een
fractie eerder hadden moeten zijn want toen zat er een rietzanger op nog geen meter afstand voor de hut.

De twee vertelden dat ze uit Sliedrecht kwamen. Dat mag dan hemelsbreed niet zo ver zijn, maar op de fiets
moet je toch de Beneden Merwede en de Nieuwe Merwede over en dan moet je een behoorlijk eind omfietsen.
Ze bleken broertjes en hadden de liefde voor vogels geërfd van opa. Vader hield ook wel van vogels maar hij
was niet zo fanatiek als zij. Ze kwamen vaak naar de Noordwaard, zeiden ze.

Een tijdje later fietsten ze ons voorbij om af te stappen bij een andere groep vogelaars en daar een praatje
aan te knopen.

Daar word ik dan blij van, twee van die jonge gastjes die de hele zaterdag op de fiets door de Noordwaard
gaan om vogels te spotten. Het zou me bijna gaan spijten dat de kans dat ik ooit opa word net zo klein is als
dat ik een blauwborst op mijn balkon zal zien.