Op een zekere maandag zou er een ledenvergadering zijn waarop de knoop zou worden
doorgehakt. Alleen toegankelijk voor leden. Mijn collega van de concurrerende krant
was lid van het CDA en lachte in haar vuistje. Zij zou de volgende dag in geuren en kleuren
verslag kunnen doen van de ongetwijfeld tumultueuze vergadering en ik had het nakijken.
Zelfs mijn tipgever had besloten niet meer te lekken. De mannenbroeders hielden de rijen gesloten.

Op donderdag besloot ik tot een onconventionele stap. Ik belde de secretaresse van de
plaatselijke CDA-afdeling – de vrouw van een toenmalig Tweede Kamerlid – en meldde
me aan als lid. ’t Was even stil aan de andere kant van de lijn. In zo’n dorp kent men
elkaar en ze zei: “Ik weet wat jij van plan bent, maar dat gaat niet door.”

“Dus ik kan geen lid worden van het CDA?” vroeg ik.

“Nee, zo werkt dat niet,” zei ze.

“Dan bel ik een bevriende relatie bij de krant om te vertellen dat het CDA lidmaatschap
weigert aan een eerzame burger,” zei ik.

’t Werd weer even stil. “Laat me even ruggespraak houden,” zei ze, “ik bel je over
een uur terug.”

Ze was oorspronkelijk van ARP-huize dus ze kwam haar belofte na. Samen met de
voorzitter had ze een strategische zet bedacht. De partij zou mij een acceptgiro sturen
en zodra het geld binnen was zou mijn lidmaatschapskaart worden opgestuurd.

Kreng, dat redde ik dus nooit meer voor maandagavond. Ik stelde voor het geld contant te
betalen. Ze vroeg weer bedenktijd. En weer belde ze keurig terug. Contant betalen kon, dan
moest ik zaterdagmorgen naar de penningmeester. Die zou mij dan een kwitantie geven en
dat zou dan een tijdelijk bewijs van lidmaatschap zijn.

“Mag ik dan maandag meteen naar de ledenvergadering,” vroeg ik vals.

“Ja,” zuchtte ze.

Op maandagavond stapte ik het vergaderzaaltje in één van de kerkdorpen binnen. Ons kent
ons in zo’n gemeenschap en heel veel mensen kwamen op me af om te vertellen dat het een
besloten vergadering was. Ik wapperde slechts hooghartig met m’n kwitantie. Verwijtende en
lovende blikken waren mijn deel. Een enkeling knipoogde stiekem.

De vergadering zou om acht uur beginnen, maar het werd een stief kwartiertje later want
het bestuur had een kort spoedberaad. Toen het achter de tafel plaats had genomen deed de
voorzitter een mededeling vooraf. Ze hadden bepaalde ontwikkelingen geconstateerd
(’t ging over mij, ik voelde het) en daarom hadden ze besloten dat iedereen die mededelingen
zou doen over het verloop van de vergadering onverwijld als lid van het CDA geroyeerd zou
worden. Ik barstte in lachen uit. Zij die hadden geknipoogd grinnikten binnensmond.

De volgende dag stond het verhaal in de krant. Ze hadden na veel stemmingen gekozen voor de
kandidaat die ikzelf in een analyse als de enig acceptabele had voorgesteld. Nog voordat ze me
konden royeren heb ik zelf m’n lidmaatschap opgezegd.