Vocalies: bij het overlijden van Jessye Norman 20 oktober 2019

(Door Marlies)

Al weer even geleden: het overlijden van Jessye Norman. Om precies te zijn op 1 oktober.
Het nieuws ontging mij. Ik liep in Oostenrijk in de zon, gekleed in slechts een hempie en een
wandelbroek een heerlijk tochtje. De enige momenten dat alles wat mij bezighoudt naa
berg oploop en daar al mijn concentratie en conditie bij nodig heb. Dan en alleen dan is
het leven even alleen maar die berg.

Momenten die ik koester, want ik ben mij er eentje, za’k maar zeggen: altijd vooruit aan het
leven (ondanks de talloze mensen die ik bewonder die zeggen: “live in the now”), altijd
aan het interpreteren van de dingen die om mij heen gebeuren, altijd met een wijsje in
mijn hoofd, altijd het laatste boek dat ik las, de laatste film of serie die ik bekeek aan
het overdenken… U snapt het: ik word soms een beetje moe van mezelf…

Dus dat Jessye overleed ging even aan mij voorbij en het duurde zelfs tot een paar dagen
nádat ik thuis was, dat het nieuws tot mij doordrong. Het voeren van een website-je over
vocale klassieke muziek verplicht mij wel er wat van te vinden, Norman heeft veel betekent
voor de klassieke zang. Haar interpretaties van Wagner, Strauss, Mahler, Schubert zijn
legendarisch. Je kunt erover van mening verschillen of  ze mooi of niet mooi vinden, maar haar
betekenis staat voor mij vast.

Ze werd in Europa vooral bekend nadat ze zich in 1969 hier vestigde: in de opera in Berlijn
werd ze met haar debuut een van de eerste gekleurde operazangers ter wereld.

Trouw omschrijft haar treffend: “Daar stond iemand die niet zomaar een recital gaf, maar
een hoogmis van de zangkunst celebreerde.” Dat was ook een beetje wat mij aan haar irriteerde:
dat onontkoombare, zowel qua verschijning als qua geluid. Soms zou je wensen dat ze opging
in de heilige muze van de zangkunst, maar dat deed ze niet: ze stak die muze eerder naar de
kroon: die demonstratie van hoe ze haar techniek beheerste en het bijna triomfantelijke waarmee
ze lastige passages zong. Ik had wel eens de neiging mijn ogen dicht te doen. En als ik dat deed
voltrok zich het wonder van de muze… en daarvoor moeten we haar eeuwig dankbaar blijven.

Ik laad een opname op van het troostrijke lied van Richard Strauss ‘Und morgen wird die Sonne
wieder scheinen’, ik kan het niet horen zonder dat de tranen me in de ogen springen. Maar
luister het uit, doe uw ogen dicht en wellicht komt ook u er gelouterd uit.

Dank, Jessye Norman!

Und morgen wird die Sonne wieder scheinen und auf dem Wege, den ich gehen werde,
wird uns, die Glücklichen sie wieder einen inmitten dieser sonnenatmenden Erde…
und zu dem Strand, dem weiten, wogenblauen, werden wir still und langsam niedersteigen,
stumm werden wir uns in die Augen schauen, und auf uns sinkt des Glückes stummes Schweigen.

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *