Mooi stel
Af en toe bezoeken we mijn schoonvader, een vitale tachtiger met een volle
agenda. We nemen een paar harinkies mee van de markt. En broodjes. Als die
op zijn vraagt hij: hadden jullie koffie gewild?
Voor die tijd heeft hij te druk met informatie spuien. De vorige keer moesten
we eerst een documentaire van een student journalistiek bekijken waarin hij
een leidende rol speelt. “Ik articuleer goed hè”, zei hij. Of ik mijn vrouw hoor
praten die prat gaat op haar duidelijke uitspraak, vooral van buitenlandse
talen. Ze lijkt op hem. Mooi stel.
Schilderij
Zaterdag troonde hij ons meteen mee naar een schilderij dat hij had gemaakt
van zijn ouderlijk huis. Een boerderij in Bergharen. Een verborgen talent hing
als een dierbare herinnering aan de muur. Of ik er een foto van wilde maken
die hij als bijlage naar een familielid wilde mailen. Hij wist hoe bijlages
verstuurd moesten worden.
Mijn schoonvader had met potlood op een A-viertje een plattegrond van die
inmiddels verdwenen stulp gemaakt. Daarop stond ook een foto uit de jaren
dertig, waar hij als peutertje op schoot van zijn vader zit. Minutieus had hij
informatie van elk kind opgeschreven onder de foto.
Baltische zielen
We hadden het boek Baltische Zielen van Jan Brokken meegenomen, dat
wilde hij lenen. Het was voor hem aanleiding ons in te wijden in de
verschrikkingen die de Baltische volkeren was overkomen, alsmede de
volkeren van Pommeren. Een geschiedenisles die op een middelbare
schoolopleiding niet zou misstaan.
Terwijl ik voor hem het net gemaakte fotootje op de computer bewerkte
(wedden dat hij dat over een paar dagen zelf kan) hoorde ik in de woonkamer
muziek. Nog zo’n passie die vader en dochter gemeen hebben. Mijn
schoonvader is al een leven lang een gewaardeerd vertolker van Gregoriaanse
muziek. Mijn schoonvader gaf college over oorlogsfilms. Hij had namelijk
ontdekt dat de muziek uit “De Mantel” een voortdurende herhaling is van het
kyrie in de elfde mis was. Om dat te bewijzen speelde hij een stukje op zijn
tafelorgeltje.
Hessen
Mijn vrouw vertelde dat zij binnenkort naar Wiesbaden ging. Of wij wel
wisten, vroeg mijn schoonvader, dat dat de hoofdstad van Hessen was. Hij
vertelde het maar omdat de meeste mensen denken dat het veel grotere
Frankfurt de hoofdstad is. Als oud hoofd telefonie van de legerplaats in Budel
vertelde hij en passant wat het netnummer van Frankfurt was en kregen wij
college in de netnummers van de Duitse staten.
Ondertussen greep hij het programma van een kerstmiddag waar hij een
uurtje later moest zingen. Hij nam de liederen met ons door en hij wees
meteen op de taalfouten in het programma. Hoe dom was het niet dat het
eerste nummer “Hoe leid dit kindeke . . .” was getiteld. “Tja”, zei ik, “dat moet
zijn hoe lijdt”.
Mijn vrouw en haar vader keken mij vol ongeloof aan. “Nee”, zei mijn vrouw,
“het moet leit zijn” “Het komt van liggen oftewel leien”, zei mijn schoonvader.
Mooi stel.
Carin
13 december 2015 at 20:38
Om te smullen…heerlijk verhaal 😉
Wieneke
14 december 2015 at 13:36
Schitterende schoonvader! Marlies, gefeliciteerd met zo’n kwieke pa, die nog zo in de weer is met van alles. Behalve met koffie zetten dan 🙂
Laurent
14 december 2015 at 18:32
Prachtig verhaal!