(Door Marlies)

Stel u wil een ontwikkelde, breed georiënteerde leek binnen hengelen voor
opera. Naar welke voorstelling(en) zou u gaan?

Iedereen die wel eens op mijn website heeft rondgesnuffeld kent mijn
voorkeur voor lijstjes, vooral als ze met klassieke muziek te maken hebben
(over literatuur vind ik het ook leuk, maar nét iets minder…); dus mocht u de
aandrang  hebben te reageren: niet onderdrukken!

Ik zou ze in ieder geval meenemen naar Puccini’s eenakter Giannni Schicchi.
En laat nou De Nationale Opera daar een uitvoering van geven! De première is
al geweest, maar er zijn nog voorstellingen op:  16, 19, 21, 24, 26 en 28
november.

Ik zag Schicchi in Riga in een geweldige enscenering: vaart, uitstekende zang
en een hedendaagse regie vol verrassingen waren die avond ons deel. Een
Tokkie-achtige familie, die geen enkele rem kende: het hele huis werd leeg
gehaald. Terwijl ze zongen haalden twee zangers het aquarium van de muur
(er zaten echte vissen in, ik zweer het u!) en het water klotste over het toneel
en hun kleren en ik heb me een kriek gelachen.

Ik leg u in een paar regels uit waarom we zoveel plezier hadden:

Buoso Donati is zojuist overleden. Hij heeft zijn hele vermogen nagelaten aan
een klooster. Z’n familie zoekt zijn testament, want wil dat veranderen, zodat
zíj de erfgenamen worden en niet het klooster. En er is een
liefdesgeschiedenis: ’aartsritselaar’ Gianni Schicchi’s dochter Lauretta is
verliefd op Rinuccio, neef van de overledene. Er volgt een hoop gedoe, de kern
hiervan zijnde dat ze net moeten doen alsof Donati nog leeft en een nieuw
testament kan ondertekenen.

Het loopt goed af, tenminste voor de gelieven, die nu kunnen trouwens, voor
Schicchi die in de slipstream maar meteen gezorgd heeft dat hij het huis en de
molen erft en minder goed voor de familie, die er bekaaid afkomt. Aan het
einde spreekt Schicchi het publiek kort toe.

In de onderlaag van zijn korte speechje appelleert hij volgens mij vilein aan de
gretigheid waarmee wij allen op geld uit zijn… Maar die conclusie is geheel
voor mijn rekening.

Voor de knagers onder u is hier de tekst:

Ditemi voi, signori,se i quattrini di Buoso potevan finir meglio di così! Per
questa bizzarria m’han cacciato all’inferno… e così sia; ma, con licenza dei
gran padre Dante, se stasera vi siete divertiti, concedetemi voi… l’attenuante!

Zegt u mij dames en heren, kon de avond beter eindigen? Voor deze
eigenaardigheden zal men mij naar de hel jagen, en dat moet dan maar zo
zijn. Maar – met toestemming van vader Dante – als u zich vanavond
vermaakt hebt, vergeeft u mij?

U krijgt die avond trouwens twee opera’s, twee eenakters: tegenover Schicchi
staat Zemlinksy’s  ‘Eine florentinische Tragödie’ een inktzwarte tragedie over
een koopman die alles als handelswaar ziet. Mooie tegenstelling, zo lees ik op
de website van De Nationale Opera.

De verleiding was groot om het filmpje van de versie in Riga van 2010 op te
laden, maar ik doe het niet: het is alleen voor mij leuk ‘you had to be there’
za’k maar zeggen…

Dus ‘gewoon’ de wereldberoemde aria ‘O, mio babbino caro’, gezongen door
sopraan Mariangela Sicilio