Vocalies (435) Geraldine Farrar 19 februari 2017

(Door Marlies)

Soms leiden schijnbaar oppervlakkige gesprekken tot de leukste weetjes én…
tot leuke weblogjes… Ik sprak met een collega over nieuw talent en ze zei dat
ze een boek aan het lezen was over oud talent, namelijk over het leven van
Geraldine Farrar.

Laat ik daar nou nog nooit van gehoord hebben… Nou, zei de collega, da’s dan
knap dom (wij zijn liever eerlijk dan tactisch tegen elkaar) want die heeft een
relatie gehad met een Nederlander die een beetje merkwaardig aan zijn einde
gekomen is (ze is al tamelijk ver in haar boek).

Nou, u begrijpt, toen was ik helemaal getriggerd… bad news en
sensatienieuws, dat is van deze tijd. Dus ik zocht de dame in kwestie maar
eens op.

Geraldine Farrar  werd geboren in Melrose. Ze was de dochter van een
honkbalspeler uit de Major League. Ze begon op twaalfjarige leeftijd met een
zangopleiding in Boston en studeerde vervolgens in New York bij Emma
Thursby. In 1899 ging ze naar Parijs en vervolgens naar Berlijn, waar ze
zanglessen nam bij sopraan Lilli Lehmann en bariton Francesco Graziani.

Ze debuteerde als Marguerite in Faust al in 1901! Dat is uitzonderlijk vroeg
voor zo’n zware rol. Ze schijnt een fabelachtig goed actrice geweest te zijn: zelf
vond ze ook emotionele expressie belangrijker dan goed zingen (ik chargeer
een beetje).

Ze had al gauw The Met op stelten, omdat ze een affaire had met Arturo
Toscanini, die voor haar vrouw en kinderen verliet. Gevolg: een enorm
schandaal en een breuk tussen Toscanini en de The Met. Ze was beeldschoon
en al snel een soort ‘role-model’ voor jonge vrouwen uit haar tijd. Ze droeg het
haar in een boblijn en kleedde zich ultra-modern en tamelijk bloot (ook op het
toneel) (grappige contradictie trouwens: je bloot kleden…).

En waar komt die Nederlander nou in het spel?

In 1916 trouwde ze met de Nederlandse acteur Lou Tellegen. Die bedroog haar
nog al eens en ze scheidde in 1923 al weer van hem. Als je Lou opzoekt op
internet kom je in een leven vol tragiek en sensatie (en volgens mij van een
zeer matig acteur…). Hij is raar aan zijn eind gekomen.

Farrar ging rustig en lustig door met zingen en bekend en berucht worden: ze
speelde Gilda in Rigoletto en raakte door die opera bevriend met Enrico
Caruso, met wie ze innig bevriend zou blijven.

Kroonprins Wilhelm van Pruisen hoorde ook bij de bewonderaars en
waarschijnlijk hebben die twee ook een relatie gehad.

Tussen 1915 en 1920 speelde Farrar in diverse stomme films, onder andere in
Carmen, in een bewerking door Cecil B. DeMille.

Ze nam als een der eerste operasterren op een grote schaal grammofoonplaten
op. In de jaren dertig werkte ze in Amerika voor de klassieke radio. Daarna
trad ze ‘in ruste’. Ze overleed in 1967, 85 jaar oud.

Ik hoor oude opnamen en kan haar stelling dat ze het belangrijker vond goed
te acteren dan goed te zingen alleen maar beamen, dat wil zeggen: ik heb haar
niet zíen acteren, maar de zang is matig… ligt ook een beetje aan de opnamen.

Hieronder een opname van de Juwelenaria uit Faust. Er is op YouTube veel
leuks te vinden. Mooi tijdsbeeld van het begin van de film met geluid én van
de stomme film.

Tot zover dit bericht van uw sensatie- uit-het-verleden-journaliste, Vocalies!

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *