Sloddervossen
De journalist wordt in het kielzog van de lokale politicus bedolven onder
nota’s en rapporten. Transparantie kent geen grenzen zolang daarmee
het imago van de afzenders is gediend. De rest ligt in lades op
WOB-verzoeken te wachten.
Het loont soms de moeite zo’n brij aan woorden te consumeren. Er
zitten regelmatig krenten in. Soms zelfs opzettelijk verborgen door de
afzender in de hoop dat ze niet opvallen. Sowieso zit het nieuws meestal
aan het eind op de plek die maar weinigen bereiken.
De gemeente Den Bosch stuurde een rapportje over de kenmerken
van bijstandsfraudeurs. Je denkt dan als bevooroordeelde lezer dat deze
types gekend worden aan tattoos, mouwloze hemden, leggings,
glimmertjes en roze scooters.
Niets daarvan. Meer dan een derde van de bijstandsfraudeurs wordt door
de onderzoeker gecategoriseerd als “gemakzuchtigen”. Ook wel
“sloddervossen” genoemd. Ze frauderen niet bewust, het sluipt gewoon
hun leven binnen en ze zijn te lui er weerstand aan te bieden.
Een kwart van de bijstandsgerechtigden weet wel dat ze naast de pot
pist. Ook zijn er onder hen vrouwen die onafhankelijk willen blijven en die
het risico nemen.
Dan is er ook nog de groep “gedeprimeerden”. Het rapport lijkt op de
besluitenlijst van een brainstormsessie voor de alom gewaardeerde
antropologische TV-serie “De Hokjesman”. De Gemakzuchtigen, De
Sloddervossen, De Gedeprimeerden.
Het goede nieuws is dus dat de fraudeurs sloddervossen zijn en geen
keiharde criminelen. Den Bosch denkt het probleem dan ook goeddeels
te kunnen oplossen door “meerdere persoonlijke contactmomenten te
creëren”. Tja, het blijft een ambtenarenepistel.