Ooievaar
Ik fietste langs een rijtje huizen uit de jaren zeventig. De zon scheen er
dwars doorheen.
Bij één van de huizen was een opblaasbare ooievaar tegen het grote
raam geplakt. Er was een kindje geboren. Een jongen. Je zag alleen het
achterlijf en de poten van de vogel. De suggestie werd gewekt dat hij
zich te pletter was gevlogen tegen het raam dat alleen maar zonnestralen
door laat.
Ik vroeg mij af wat de boodschap van dit nagespeelde natuurdrama was.
De aankondiging van een geboorte, oké. Maar de ouders schepten er
schijnbaar plezier in de geboorte aan de wereld kenbaar te maken door
middel van een vogel die – en dat is wel zeker als je alleen nog maar een
achterlijf hebt – zijn leven heeft opgeofferd om de boreling af te leveren.
Op het moment dat het kind groot genoeg is, worden hem de foto’s van dit
drama getoond. Het zal leren dat de vogel in dit sprookje zijn komst
met de dood moest bekopen maar dat het zelf de crash tegen het raam
overleefde. Het kind zal denken dat alles aan zijn welzijn opgeofferd wordt.
Zeker een ooievaar.
Ik las vorige week een artikel waarin stond dat steeds meer mensen een
kindvrije vakantieaccommodatie boeken. Ik denk dat ze bedoelden een
oudervrije accommodatie.
Marlies
2 augustus 2016 at 08:43
Gek, ik zie in die ooievaar het overdrachtelijke beeld dattie overall doorheen vliegt zonder daarbij beschadigd te raken, maar dat zal mijn zonnige natuur wel zijn.