Ik heb een paar dagen geleden weer een fietsongeluk gehad. Belandde ik vier
jaar geleden nog in het ziekenhuis met een dubbele beenbreuk, dit keer ben ik
er van af gekomen met een pijnlijke schouder, die inmiddels goeddeels en
vanzelf is hersteld.

Werd ik vorige keer ondersteboven gereden door een onvoorzichtige
automobilist, dit keer was ik zelf de schuldige. Op een drukke, donkere en
natte weg zag ik een achteropkomende pizzakoerier over het hoofd toen ik
linksaf sloeg. Samen met de koerier lag ik weer op het asfalt. Hij was ook
ongedeerd en gelukkig niet boos. Het spatbord van zijn brommertje
was wel kapot.

Zijn gealarmeerde baas, die tien minuten later arriveerde, kwam met
uitgestoken hand naar me toe. Het eerste wat hij vroeg was: hebben jullie zelf
niks? Nee, nou dan valt het allemaal dus mee”.

Het achterwiel van de fiets die ik gebruik voor stadsritjes was zo ongeveer
dubbel. Een slag met een grote S.

Vandaag ben ik bij de rijwielhersteller geweest. Die heeft de fiets, die dus voor
de tweede keer averij heeft opgelopen, bekeken. Behalve het wiel was er niks
aan de hand. Dat wiel zou hij vervangen. Niet door een origineel wiel, want
dan moest ik drie weken wachten en veel duurder uit. “Als het maar draait”,
zei ik. “Fijn zo’n makkelijke klant”, zei hij.

Terwijl ik mijn gegevens vertelde kwam er een mevrouw de werkplaats
binnen. “Jouw fiets is niet klaar”, zei hij. “Maar hij zou vandaag toch klaar
zijn”, zei de vrouw. “Dat is die ook”, zei de fietsenmaker, “maar pas nadat ik
een sms heb gestuurd”. De vrouw droop af.

Toen al mijn gegevens waren ingevoerd vroeg ik de man of hij mij zou bellen
als de fiets opgelapt was. “Bellen?” vroeg hij, “wat is dat voor ouderwets
gedoe. Je krijgt een sms”.

Hij gaf mij een bonnetje mee ten bewijze dat ik mijn fiets had achtergelaten.
Dat heb ik weggegooid. Bonnetjes, dat is zo vorige eeuw.