Het PR-meisje van de fabriek stond mij graag te woord om antwoorden te
geven op vragen die zij in het persbericht had opgelaten zodat ik genoodzaakt
was haar te bellen en zij de gelegenheid zou krijgen mij er van te overtuigen
dat wij aan de activiteit van haar firma aandacht moeten besteden. Het is een
spelletje met ongeschreven regels dat journalisten en PR-medewerkers spelen.

Haar werkgever organiseerde een activiteit, maar de plaats van handeling
ontbrak.

Het PR-meisje noemde mij de naam van de winkel waar het te doen was. “De
straatnaam is een moeilijke”,  zei ze. Omdat ik geloof dat geen enkele
gemeente haar inwoners opzadelt met onuitspreekbare straatnamen, zei ik dat
ze maar los moest branden.

“Het is de Els-kèjjj-lies-laan”, zei ze. Of zoiets. Het zei mij niets zoals zij het
met haar meisjesstem en accent uit sprak. Omdat ik niet de indruk had dat het
meisje mij veel wijzer zou kunnen maken bedankte ik haar vriendelijk voor de
medewerking met in mijn achterhoofd de gedachte dat ik het wel zelf zou
opzoeken.

Het bleek in de Elckerlyclaan.