(Door Marlies)

Een spectaculaire Carmen hadden we in Royal Opera House Covent Garden.
Een sensuele, sterk fysieke Carmen ook. Een denderende Carmen, een ballet-
Carmen… affijn, het was zo’n beetje alles wat ik nog nooit in Carmen gezien
had… en ik vond het prachtig!

U merkt het: ik ben terug van mijn Londen-reis met Musico. De vermoeidheid
zit nog een beetje in mijn botten, maar de modus van niet-lullen-maar-
poetsen ook en dus benut ik de tijd tot mijn lijf me écht dwingt tot rust maar
even om dit stukkie te schrijven. Over de andere vocale voorstelling (die met
Jonas Kaufmann en Diana Damrau die het Italiënisches Liederbuch van Hugo
Wolf zongen) kom ik in een later stukkie terug.

De ontvangst van deze Carmen in Londen  was er een van gemengde
gevoelens, zo merkte ik in de dagen vóór de reis. Er was kritiek op ‘zo veel
ballet erin’ (aldus een criticus op enige website en dattie daar niet voor naar
een opera ging, dan ging-ie wel naar ballet…). En er zou te weinig aandacht
zijn voor de zang…

Ik bereidde mijn gasten voor: reken niet op de kroeg van Lilas Pastia op het
toneel en een havendecor, of een stierenvechters-arena, het is een ‘ kale’
voorstelling.

Dat bleek maar gedeeltelijk waar. Inderdaad: er was maar één decorstuk: een
gigantische trap. De rekwisieten bleven beperkt tot een paar ‘handvollen’
bloemblaadjes, een touw en het onvermijdelijke mes, waarmee Don José een
eind aan het leven van Carmen maakt en indirect ook aan zijn eigen leven.

Maar een kale voorstelling was het allerminst. Een geweldig zingend, acterend
en dansend koor hield ons van begin tot eind in de greep. Geweldig strak en
modern ballet pinde ons ademloos op onze stoelen en Maestro Hrusa (die
daags erna een denderende Mahler Vijf dirigeerde, wat een topsport voor die
man, maar dat terzijde) liet zijn orkest geen moment met rust: in hoog en
strak tempo bleef ook het orkest op de toppen van zijn kunnen.

Er werden verbindende teksten uitgesproken via een voice-over van een dame
die een mooi gevoileerd Frans sprak. Ze verdient het hier genoemd te worden:
actrice Claude de Demo.

Diepe buiging voor Carmen, gezongen door Anna Goryachova. Niet alleen
zong ze geweldig, ze danste mee zonder ook maar één pas te missen en er
werd met haar gesleept en gegooid en het ging allemaal geweldig.

Ik ben niet zo’n fan van de rol van Don José, ik vind hem een egoïstische
minkukel, maar dat zit nou eenmaal in de rol gebakken. Tenor Fransceso Meli
is geen groot acteur, maar bleef toch nauwelijks achter bij de rest van de cast.

Ik moest erg lachen met ‘testosteron-bom’ Escamillo en de mannen van het
ballet: ademloos zitten kijken. Fantastisch!

Mon Dieu, wat een avond. We stonden na afloop te suizebollen  in de regen en
kwamen pas in de taxi een beetje tot onszelf.

Ik laad het filmpje op van de Oper Frankfurt. Ik weet het: dat The Royal Opera
geen recht. Maar in dit filmpje legt regisseur Barry Kosky zo mooi uit waarom
hij voor deze aanpak koos.