Vroeger had je in mijn vak één deadline per dag. Nu heb je zoveel deadlines
als er seconden zijn. De tijd die je vroeger had om een doorwrocht artikel te
publiceren heb je niet meer. Tijd is verdwenen, want voortdurend hoor ik om
mij heen: we  hebben geen tijd of er is geen tijd. Het begrip tijd is abstracter
dan ooit. Tijd is  een constante 24/7-stroom die nog slechts wordt gemarkeerd
door licht en donker.

In Canada zijn oude sporen van leven gevonden. Het zijn fossielen van
ijzervretende bacteriën van minstens 3,75 miljard jaar oud, misschien zelfs
wel 4,28 jaar. Het vorige record stond op 3,7 miljard jaar.

Het verschil tussen het oude en nieuwe record is vijftig miljoen jaar. Ik vind
het ongelofelijk knap dat de mens in staat is om over een periode van ruim
drie miljard jaar een verschilletje van een luttele vijftig miljoen jaar te
ontdekken. Temeer omdat bijvoorbeeld een Amerikaanse president niet eens
bij benadering het aantal mensen kan inschatten dat naar zijn inauguratie
kwam.

Er stond nog meer in het artikel. De eerste oceanen ontstonden zo’n 4,4
miljard jaar geleden. Geen 4.0 of 4,5, nee: exact 4,4 jaar. Niks Brabants
kwartiertje. Als het zo zou zijn dat de Canadese fossielen 4,28 miljard jaar oud
zijn dan zou dat volgens de onderzoekers betekenen dat het eerste leven op
aarde vrijwel meteen ontstaan is.

Vrijwel meteen. Dat vond ik een mooie tijdsbepaling. Vrijwel meteen betekent
in dit geval 120 miljoen jaar. Meteen (of direct) betekent nu in mijn vak twee
seconden. Vrijwel meteen ietsje langer maar dan toch niet meer dan een
minuut. Want alle tijd die je meer nodig hebt om iets te publiceren is nu een
eeuwigheid.